„Masz miesiąc, żeby się wynieść!” – Jak jedno zdanie mojej teściowej zmieniło całe moje życie
– Masz miesiąc, żeby się wynieść! – głos pani Haliny, mojej teściowej, odbił się echem w ciasnym salonie jej mieszkania na warszawskim Mokotowie. Stałam tam z walizką w ręku, a Michał, mój świeżo poślubiony mąż, patrzył w podłogę. W tej chwili poczułam, jakby ktoś wyciągnął mi dywan spod nóg. Jeszcze miesiąc temu świętowaliśmy nasz ślub, a dziś zostałam potraktowana jak intruz.
Nie mogłam uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Przez całe narzeczeństwo Halina była dla mnie serdeczna – zapraszała na obiady, doradzała w sprawach ślubu, nawet podarowała nam swoje stare mieszkanie na czas „aż się urządzimy”. Wierzyłam jej. Wierzyłam też Michałowi, który zapewniał mnie, że jego mama jest „trochę surowa, ale dobra”.
– Michał, powiedz coś! – szepnęłam zdesperowana. On jednak tylko wzruszył ramionami i cicho powiedział:
– Mama już zdecydowała…
Wtedy poczułam się naprawdę sama. Przez następne dni próbowałam rozmawiać z Haliną. Pytałam, co zrobiłam nie tak, dlaczego nagle zmieniła zdanie. Odpowiadała chłodno:
– To moje mieszkanie. Potrzebuję spokoju. Nie jestem już młoda. Poza tym… nie tak sobie wyobrażałam synową.
Te słowa bolały bardziej niż samo wyrzucenie. Zaczęłam analizować każdy gest i każde słowo z ostatnich miesięcy. Czy byłam zbyt głośna? Czy za mało pomagałam w domu? Czy powinnam była częściej pytać o jej zdrowie? Michał unikał rozmów. Wychodził do pracy wcześniej niż zwykle i wracał późno. Wieczorami siedział przy komputerze albo oglądał telewizję.
Pewnej nocy nie wytrzymałam:
– Michał, dlaczego nic nie robisz? To twoja matka! Przecież to nasz dom!
Spojrzał na mnie zmęczonym wzrokiem:
– Nie chcę się kłócić z mamą. Ona zawsze była taka… Lepiej nie drażnić jej bardziej.
Zrozumiałam wtedy, że jestem sama nie tylko wobec Haliny, ale też wobec własnego męża. Zaczęłam szukać mieszkania na własną rękę. Każda wizyta w agencji nieruchomości kończyła się frustracją – ceny były kosmiczne, a nasze oszczędności stopniały po weselu do minimum.
W pracy byłam cieniem samej siebie. Koleżanki pytały:
– Coś się stało? Wyglądasz na przygnębioną.
Nie potrafiłam im odpowiedzieć. Wstydziłam się przyznać, że zostałam wyrzucona przez teściową i że mój mąż nawet nie próbował mnie bronić.
Tydzień przed upływem miesiąca Halina zaczęła zachowywać się jeszcze bardziej oschle. Przestawiła nasze rzeczy do przedpokoju, przestała gotować obiady dla wszystkich. Czułam się jak nieproszony gość.
Pewnego wieczoru usłyszałam rozmowę Haliny z sąsiadką przez ścianę:
– Mówiłam mu: po co ci taka dziewczyna? Ona nie zna życia, nie umie gotować, tylko by pracowała i kawę piła z koleżankami…
Łzy napłynęły mi do oczu. Zrozumiałam, że nigdy nie będę dla niej wystarczająco dobra.
Ostatniego dnia spakowałam resztę rzeczy do walizki. Michał siedział na łóżku i patrzył w okno.
– Idziesz ze mną? – zapytałam cicho.
Nie odpowiedział od razu. Po chwili powiedział:
– Muszę zostać z mamą… Ona sobie sama nie poradzi.
Wyszłam z mieszkania z poczuciem klęski. Stałam na klatce schodowej z walizką i zastanawiałam się, gdzie teraz pójdę. Zadzwoniłam do mojej mamy do Lublina. Powiedziała tylko:
– Przyjedź do domu, córeczko. Zawsze masz tu miejsce.
Wsiadłam do pociągu i przez całą drogę płakałam. W głowie kłębiły mi się pytania: czy mogłam coś zrobić inaczej? Czy powinnam była walczyć o Michała? A może to on powinien był walczyć o mnie?
W Lublinie mama przyjęła mnie z otwartymi ramionami. Przez pierwsze dni spałam po dwanaście godzin dziennie – byłam wykończona psychicznie i fizycznie. Mama mówiła:
– Jesteś silniejsza niż myślisz. Zasługujesz na szczęście.
Zaczęłam powoli wracać do siebie. Znalazłam pracę w lokalnej bibliotece, poznałam nowych ludzi. Michał dzwonił kilka razy – mówił, że tęskni, ale nie może zostawić matki samej.
Po kilku miesiącach przestałam czekać na jego telefon. Zrozumiałam, że muszę żyć dla siebie, nie dla cudzych oczekiwań.
Czasem zastanawiam się: czy rodzina powinna być ważniejsza od własnego szczęścia? Czy tradycja usprawiedliwia krzywdzenie innych? Może czasem trzeba po prostu odejść i zacząć wszystko od nowa…