To historia o tym, jak śmierć młodego człowieka odmieniła moje życie. Dzięki odwadze i miłości matki Piotra dostałam nowe serce i drugą szansę. Każdego dnia zmagam się z wdzięcznością, poczuciem winy i pytaniem, czy zasługuję na ten dar.
Dwa razy w roku wysyłam pieniądze mojemu najstarszemu wnukowi, który jest studentem. Wysyłam tę samą kwotę jego dwóm młodszym siostrom. Dziewczyny zawsze dzwonią, aby mi podziękować, podzielić się radością z prezentu i opowiedzieć, co kupiły lub planują kupić. Ale od mojego wnuka nie ma żadnego telefonu, listu ani wiadomości.
Pomagamy naszej córce i zięciowi finansowo oraz dostarczając jedzenie, ale nie czujemy się doceniani. Szukamy rady, jak poradzić sobie z tą sytuacją.
Moja matka już nie żyje, podobnie jak kobieta, która pomogła mi odnaleźć się i poruszać po życiu w dużym mieście.
Wszyscy wiedzą, jak trudne jest opiekowanie się chorym człowiekiem. To niezwykle trudne zadanie, nawet jeśli chodzi o bliskiego członka rodziny. Opiekowałam się ojcem mojej synowej, Januszem, przez 8 lat. W zasadzie był dla mnie obcym człowiekiem. Nikt nigdy mi za to nie podziękował, i czuję się głęboko zraniona. Mam na imię Penelopa.
