Poświęciłam swoje życie wychowywaniu dzieci, wierząc, że nasza więź rodzinna pozostanie silna. Mój mąż i ja starannie planowaliśmy naszą emeryturę, ale teraz, siedząc w ciszy mojego domu, zmagam się z nieoczekiwaną samotnością. To historia o tym, jak życie potoczyło się w sposób, którego nigdy się nie spodziewałam.
Byłam pewna, że nie zestarzeję się w samotności, ale myliłam się. Nikt mnie teraz nie potrzebuje. Mimo że mieszkamy w tym samym mieście, rzadko się widujemy.
„Mamo, dlaczego nie przeprowadzisz się do nas? Nie musisz być cały czas sama. Byłoby ci tu lepiej, przyjemniej, a mała Emma mogłaby częściej widywać babcię. Mieszkasz sama w tym małym mieszkaniu…” często namawiała panią Kowalską jej córka, Kasia. Pani Kowalska długo się opierała. Tak, miała siedemdziesiąt osiem lat. Tak, mieszkała sama w jednopokojowym mieszkaniu.
Byłam pewna, że nie zestarzeję się w samotności, ale myliłam się. Nikt mnie teraz nie potrzebuje. Mimo że mieszkamy w tym samym mieście, rzadko się widujemy.
