Bartek poinformował swojego ojca, Piotra, że ich sąsiadka, Ania, jest w ciąży. „To się z nią ożeń,” powiedział Piotr. „Jestem za młody. Nie chcę się żenić,” odpowiedział Bartek. „Naprawdę?” Piotr zaśmiał się. „Jesteś mężczyzną, gdy chodzi o gonienie za dziewczynami, ale chłopcem, gdy chodzi o małżeństwo? Tak to jest?” Następnie zawołał swoją żonę. „Ewa, chodź tutaj!…”
Miałam zaledwie 23 lata, kiedy mój mąż mnie opuścił, zostawiając mnie samą z naszym małym synem, Jankiem. Janek miał wtedy tylko trzy lata. Mąż odszedł, bo miał dość ciągłych problemów – w końcu musiał zarabiać pieniądze i wydawać je na rodzinę. Nie podobało mu się to wcale. Dlaczego miałby wydawać na rodzinę, skoro mógłby wydawać na siebie i swoją kochankę?
Pytanie padło spokojnym, zwyczajnym tonem, ale wywołało burzę w mojej żonie. Ewa, która do tej pory była cicha, wybuchnęła głośnym przekleństwem. Zaskoczony, Jacek upuścił widelec.
Nikola, młoda i niezależna kobieta, zawsze dumna była z tego, jak z gracją zarządza wszystkimi aspektami swojego życia – od kariery, przez studia, po obowiązki domowe. W miarę postępu ciąży, jej pragnienie samodzielności wzrastało. Starannie przygotowywała się do domowego porodu swojego dziecka, decyzja podyktowana była potrzebą opieki nad mężem, Michałem, który z powodu swojego stanu zdrowia miał trudności z podstawowymi czynnościami. Ta historia ukazuje tragiczne konsekwencje jej wyborów.
W przyszłym miesiącu Karolina i jej mąż planują wyjechać na wakacje, zostawiając mnie, Beatę, odpowiedzialną za dom i jego męskich mieszkańców. Karolina kilkakrotnie wspominała mi o tym planie, podkreślając potrzebę opieki nad „mężczyznami domu”, podczas gdy jej nie będzie. Nie wiedziałam jeszcze, że to zadanie wywróci mój świat do góry nogami.
