Mam na imię Iwan. Przez całe życie szukałem swojego miejsca, przechodząc przez kolejne rodziny zastępcze i doświadczając odrzucenia. W końcu znalazłem ludzi, którzy mnie zaakceptowali, ale droga do tego była pełna bólu, strachu i trudnych wyborów.
W wieku szesnastu lat dowiedziałam się, że zostanę mamą. Moja rodzina rozpadła się, przyjaciele odwrócili się ode mnie, a ja musiałam odnaleźć w sobie siłę, by walczyć o siebie i córkę. To opowieść o wstydzie, miłości i poszukiwaniu swojego miejsca w świecie.
To historia o tym, jak własna matka może stać się kimś obcym. Opowiadam o dzieciństwie pełnym rozczarowań, dorastaniu w cieniu cudzych decyzji i ostatecznym postawieniu granicy. Moje życie to dowód na to, że czasem trzeba wybrać siebie, nawet jeśli oznacza to zamknięcie drzwi przed najbliższą osobą.
Opowiadam Wam moją historię – o tym, jak matka, którą kochałam nad życie, postawiła na szali naszą więź dla mężczyzny, który zniszczył wszystko. Przeżyłam zdradę, samotność i walkę o własną godność w polskiej rzeczywistości, gdzie rodzinne konflikty i oczekiwania społeczne potrafią być bezlitosne. Dziś pytam: czy można wybaczyć matce, która wybrała obcego zamiast własnego dziecka?
Od dziecka żyłam pod presją rodziców, którzy oczekiwali ode mnie doskonałości. Próbowałam spełniać ich marzenia, aż pewnego dnia pękłam i postanowiłam zawalczyć o siebie. To opowieść o buncie, poszukiwaniu własnej drogi i cenie, jaką trzeba za to zapłacić.
Od pierwszych chwil mojego życia byłam świadkiem rodzinnych kłótni i dramatów. Mimo tego, wśród chaosu, odnalazłam miłość, która stała się moim wszechświatem. To opowieść o walce o siebie, o przebaczeniu i o tym, jak trudno czasem wybrać własne szczęście.
W dniu 51. urodzin mojego taty usłyszałam, że odchodzi z domu. Mama poprosiła go tylko o jedno: by poczekał rok z rozwodem. Ten rok był dla mnie najtrudniejszy w życiu i sprawił, że na nowo spojrzałam na rodzinę, miłość i własne wybory.
Już od pierwszych chwil mojego życia czułam się jak intruz we własnym domu. Mój ojciec, Andrzej, nigdy nie potrafił mnie zrozumieć, a po śmierci mamy wszystko tylko się pogorszyło. To opowieść o bólu, samotności i o tym, jak próbowałam odnaleźć siebie w świecie pełnym oczekiwań i niedopowiedzeń.
Mam na imię Władysława i opowiem wam, jak po śmierci ojca moje życie zamieniło się w niekończący się konflikt z macochą. Każdy dzień był walką o własną godność i próbą odnalezienia siebie w świecie, który nagle przestał być bezpieczny. Czy można wybaczyć komuś, kto odebrał ci dom?
Jestem Natalia. Wychowywała mnie babcia w starej kamienicy na Pradze, bo mama zniknęła, gdy miałam pięć lat. Gdy po latach wróciła, cała moja rzeczywistość legła w gruzach i musiałam wybrać między lojalnością wobec babci a szansą na poznanie matki.
Obudziłam się znów w dusznym pokoju, słysząc kłótnie rodziców i czując, jak narasta we mnie bezsilność. W naszym małym mieszkaniu na Pradze nie było miejsca na prywatność ani na marzenia o własnym życiu. Dopiero modlitwa i wiara pozwoliły mi przetrwać i zrozumieć, że nawet wśród konfliktów można odnaleźć siebie.
Mam na imię Dorota. Moje życie rozpadło się w jeden wieczór, gdy ojciec wyrzucił mnie z domu po rodzinnej awanturze. Od tamtej pory walczyłam o przetrwanie, szukając schronienia, zaufania i własnej wartości – aż do dnia, w którym musiałam zdecydować, czy wybaczyć rodzinie, czy zacząć wszystko od nowa.
