„Nigdy więcej u teściów!” – Rodzinny dramat, który zmienił moje życie
– Pakuj się, Anka. Wychodzimy. Ja tu już nigdy nie wrócę.
Głos Pawła drżał ze złości, a ja stałam w kuchni teściów, ściskając w dłoniach talerz z niedojedzonym sernikiem. W powietrzu wisiał zapach kawy i napięcia, które można było kroić nożem. Jeszcze godzinę temu śmialiśmy się przy stole, a teraz czułam, jakby ktoś wyciągnął mi dywan spod nóg.
Zaczęło się niewinnie. Niedzielny obiad u teściów w ich mieszkaniu na warszawskim Ursynowie był dla mnie zawsze stresujący, ale Paweł nalegał: „Mama się stara, Anka. Chociaż raz w miesiącu.” Uległam. Przyniosłam nawet domowe ciasto, żeby pokazać, że się staram.
Przy stole siedzieliśmy: ja, Paweł, jego rodzice – pani Halina i pan Zbigniew – oraz jego siostra Magda z mężem i dwójką dzieci. Rozmowa toczyła się wokół pracy, dzieci, cen w sklepach. W pewnym momencie pani Halina spojrzała na mnie z tym swoim chłodnym uśmiechem:
– Aniu, a ty kiedy w końcu wrócisz do pracy? Bo ile można siedzieć w domu? Paweł sam wszystkiego nie pociągnie.
Poczułam, jakby ktoś mnie policzkował. Przecież nie siedziałam w domu dla przyjemności – po porodzie miałam depresję, o czym wiedziała tylko najbliższa rodzina. Paweł ścisnął moją dłoń pod stołem, ale nie powiedział ani słowa.
– Mamo… – zaczął cicho.
– Co „mamo”? – przerwała mu teściowa. – Ja tylko pytam. Każda kobieta powinna mieć swój grosz. A nie tylko liczyć na męża.
Magda parsknęła śmiechem:
– Oj, mamo, daj spokój. Anka to artystka! Ona potrzebuje natchnienia, nie etatu.
Wszyscy się zaśmiali. Ja poczułam łzy pod powiekami. Chciałam coś powiedzieć, ale słowa ugrzęzły mi w gardle.
– Może wystarczy już tych żartów? – odezwał się Paweł ostrzej niż zwykle.
– Ojej, jaki drażliwy – mruknął pan Zbigniew. – Kiedyś ludzie nie mieli takich problemów. Pracowało się i tyle.
Czułam się coraz mniejsza. Wstałam od stołu pod pretekstem nalania kawy. W kuchni usłyszałam przez uchylone drzwi:
– Paweł się zmienił odkąd jest z Anką. Taki drażliwy się zrobił…
– No właśnie – dodała Magda. – A ona ciągle narzeka. Może powinna pójść do psychologa?
Zamarłam z dzbankiem kawy w ręku. Serce waliło mi jak młotem. Wróciłam do salonu z wymuszonym uśmiechem.
– Kawa? – zapytałam drżącym głosem.
Nikt nie odpowiedział. Wszyscy patrzyli na mnie dziwnie, jakby czekali aż wybuchnę albo rozpłaczę się na środku pokoju. Paweł wstał nagle i powiedział głośno:
– Anka, idziemy do domu.
– Ale jeszcze deser… – zaczęła teściowa.
– Nie chcę deseru! – krzyknął Paweł. – Mam dość tych docinków! Czy wy nie widzicie, jak ją ranimy?
Zapadła cisza. Dzieci Magdy przestały bawić się klockami i patrzyły na nas szeroko otwartymi oczami.
– Przesadzasz – powiedziała Magda z przekąsem.
Paweł złapał mnie za rękę i wyprowadził z mieszkania. Na klatce schodowej usłyszałam jeszcze głos teściowej:
– Co za histeria! Kiedyś to by się nie zdarzyło!
W samochodzie płakałam długo i bezgłośnie. Paweł jechał w milczeniu, aż w końcu zatrzymał auto na parkingu pod naszym blokiem.
– Przepraszam cię, Anka – powiedział cicho. – Nie powinienem był cię tam zabierać.
Nie odpowiedziałam. W głowie miałam tylko jedno pytanie: co zrobiłam źle? Czy naprawdę jestem taka słaba? Czy to ja jestem problemem?
Wieczorem zadzwoniła mama:
– Jak było u Haliny?
Nie potrafiłam odpowiedzieć szczerze. Skłamałam:
– W porządku… Jak zwykle.
Ale nic już nie było jak zwykle. Od tamtej pory Paweł unikał rozmów o swojej rodzinie. Ja przestałam odbierać telefony od teściowej. Magda napisała mi kilka złośliwych SMS-ów, które kasowałam bez czytania.
Czułam się rozdarta między lojalnością wobec męża a własnym poczuciem godności. Z jednej strony wiedziałam, że Paweł kocha swoją rodzinę, z drugiej – nie mogłam zapomnieć upokorzenia i bólu tamtego popołudnia.
Z czasem zaczęliśmy się od nich oddalać. Święta spędzaliśmy sami lub z moimi rodzicami na Mazurach. Paweł mówił, że tak jest lepiej dla nas i dla dziecka. Ale ja czułam pustkę i żal za tym, co mogło być piękną rodziną.
Czasem myślę: czy mogłam zrobić coś inaczej? Czy powinnam była walczyć o akceptację teściów? A może lepiej było od razu postawić granicę?
Dziś wiem jedno: rodzina potrafi zranić najgłębiej. Ale czy potrafimy im wybaczyć?
Czy Wy też mieliście kiedyś taki moment, kiedy musieliście wybrać między sobą a rodziną partnera? Jak sobie z tym poradziliście?