Jak Odpowiedzieć, Gdy Teściowa Żąda, Abyś Sprzedał Dom, Aby Mogła Przeprowadzić Się do Córki w Innym Mieście
Zawsze myślałam, że mam szczęście, że mam Marię jako teściową. Od momentu, gdy ja i Piotr wzięliśmy ślub, przyjęła mnie do rodziny z otwartymi ramionami. Nasze relacje były dobre i prawie nigdy się nie kłóciliśmy. Traktowałam ją dobrze, pomagałam jej w zakupach, a nawet zapraszałam na niedzielne obiady. Ale teraz wszystko się zmieniło.
Wszystko zaczęło się kilka miesięcy temu, gdy Maria zaczęła mówić o tym, jak bardzo tęskni za swoją córką, Anną, która niedawno przeprowadziła się do innego miasta z powodu nowej pracy. Na początku były to tylko luźne rozmowy—wspomnienia dawnych czasów i wyrażanie tęsknoty za towarzystwem Anny. Ale wkrótce rozmowy nabrały poważniejszego tonu.
Pewnej niedzieli po południu, gdy siedzieliśmy w salonie po obiedzie, Maria poruszyła temat przeprowadzki bliżej Anny. „Myślę, że byłoby cudownie, gdybym mogła mieszkać blisko Anny,” powiedziała, a jej oczy rozbłysły na samą myśl. „Ale nie stać mnie na przeprowadzkę na własną rękę.”
Piotr i ja wymieniliśmy spojrzenia, niepewni, dokąd zmierza ta rozmowa. „Co masz na myśli, mamo?” zapytał ostrożnie Piotr.
„Cóż,” zaczęła Maria, „myślałam, że może moglibyście sprzedać ten dom i wszyscy moglibyśmy się przeprowadzić razem. W ten sposób mogłabym być blisko Anny, a my nadal bylibyśmy rodziną.”
Byłam oszołomiona. Myśl o sprzedaży naszego domu—miejsca, gdzie zbudowaliśmy tyle wspomnień—była nie do pomyślenia. „Mario, to jest nasz dom,” powiedziałam delikatnie. „Włożyliśmy w niego tyle pracy. Przeprowadzka byłaby dla nas ogromną zmianą.”
Twarz Marii opadła, ale szybko się pozbierała. „Rozumiem,” powiedziała, choć jej ton sugerował coś innego. „Ale pomyślcie, jak bardzo byłabym szczęśliwsza blisko Anny. I to nie tak, że nie mielibyście gdzie mieszkać. Moglibyśmy znaleźć nowy dom razem.”
Kolejne tygodnie były napięte. Maria nadal poruszała temat przeprowadzki, za każdym razem z większą pilnością. Piotr i ja próbowaliśmy wyjaśnić, że sprzedaż naszego domu nie wchodzi w grę, ale ona nie chciała słuchać. Stała się bardziej natarczywa, nawet sugerując, że jesteśmy samolubni, nie biorąc pod uwagę jej szczęścia.
Pewnego wieczoru, po kolejnej gorącej dyskusji z Marią, Piotr i ja usiedliśmy porozmawiać. „Nie wiem, co robić,” powiedział Piotr, przeczesując włosy z frustracją. „Mama nie odpuści.”
„Wiem,” odpowiedziałam równie sfrustrowana. „Ale nie możemy po prostu wywrócić naszego życia do góry nogami tylko dlatego, że ona chce się przeprowadzić.”
Gdy tygodnie zamieniały się w miesiące, sytuacja tylko się pogarszała. Ciepłe i kochające usposobienie Marii zmieniło się w chłodne i zdystansowane. Przestała przychodzić na niedzielne obiady i ledwo z nami rozmawiała, gdy ją widzieliśmy. Było jasne, że nasza odmowa sprzedaży domu stworzyła przepaść, której nie dało się załatać.
W końcu Maria zdecydowała się przeprowadzić na własną rękę. Sprzedała swój dom i za uzyskane pieniądze wynajęła mieszkanie blisko Anny. Przeprowadzka jeszcze bardziej nadwyrężyła nasze relacje. Piotr i ja staraliśmy się utrzymywać kontakt, ale uraza Marii była wyczuwalna. Rzadko odbierała nasze telefony i odwiedzała nas tylko sporadycznie.
Patrząc wstecz, żałuję, że nie było sposobu na rozwiązanie tej sytuacji bez utraty bliskiej więzi, którą kiedyś mieliśmy z Marią. Ale czasami, bez względu na to jak bardzo się starasz, nie da się uszczęśliwić wszystkich.