Mężczyźni mojego życia: wybory, których nie da się cofnąć

— Nie możesz tak po prostu odejść, Magda! — głos Pawła odbijał się echem od ścian naszej kuchni, a ja stałam z walizką w ręku, czując jak serce bije mi w gardle.

— Muszę — odpowiedziałam cicho, nie patrząc mu w oczy. — Nie potrafię już tu być.

W tej chwili wszystko się rozpadło. Nasze dziesięć lat razem, wspólne śniadania, kłótnie o drobiazgi, śmiech przy starych filmach. Paweł był moim pierwszym poważnym wyborem. Poznaliśmy się na studiach w Krakowie, kiedy jeszcze wierzyłam, że miłość to wszystko, czego potrzeba do szczęścia. Był czuły, opiekuńczy, zawsze wiedział, kiedy zrobić herbatę i kiedy zostawić mnie w spokoju. Ale z czasem jego troska zaczęła mnie dusić. Każde „gdzie idziesz?”, „kiedy wrócisz?” zamieniało się w łańcuchy. Przestałam oddychać.

Pamiętam pierwszy raz, gdy spotkałam Michała. To było na konferencji w Warszawie. Wysoki, pewny siebie, z tym błyskiem w oku, który mówił: „świat należy do mnie”. Rozmawialiśmy całą noc o książkach i podróżach, a ja poczułam się jak ktoś inny — odważna, wolna, pożądana. Michał był przeciwieństwem Pawła: nie pytał, nie kontrolował, nie obiecywał niczego na zawsze. Był jak wiatr — pojawiał się i znikał. Wciągnął mnie w swój świat spontanicznych wyjazdów i szalonych pomysłów. Przez chwilę byłam szczęśliwa.

Ale życie z Michałem było jak jazda bez hamulców. Nigdy nie wiedziałam, gdzie jest ani z kim spędza wieczór. Kiedyś wróciłam do pustego mieszkania i znalazłam na stole kartkę: „Musiałem wyjechać. Nie czekaj.” Zrozumiałam wtedy, że jestem tylko przystankiem na jego drodze.

Wróciłam do Krakowa z poczuciem porażki. Paweł już wtedy był z kimś innym — dowiedziałam się przypadkiem od wspólnej znajomej. Poczułam ukłucie zazdrości i żalu, choć przecież to ja odeszłam. Przez kilka miesięcy żyłam jak cień samej siebie. Praca w korporacji dawała mi tylko tyle energii, by przetrwać kolejny dzień.

Wtedy pojawił się Tomek. Poznałam go na zajęciach jogi — był instruktorem, starszy ode mnie o dziesięć lat. Spokojny, wyważony, z poczuciem humoru i dystansem do świata. Z nim nauczyłam się słuchać siebie i akceptować swoje słabości. Tomek miał za sobą trudne małżeństwo i dwójkę dzieci, które widywał co drugi weekend. Nie obiecywał mi niczego wielkiego — po prostu był.

Z czasem zaczęliśmy spędzać ze sobą coraz więcej czasu. Gotowaliśmy razem obiady, chodziliśmy na długie spacery po Plantach i rozmawialiśmy o wszystkim — o tym, jak bardzo boję się samotności i jak on nauczył się żyć z własnymi błędami. Czułam się przy nim bezpieczna, ale też wiedziałam, że nigdy nie będę dla niego najważniejsza. Dzieci były zawsze na pierwszym miejscu.

Pewnego wieczoru siedzieliśmy na ławce nad Wisłą. Tomek spojrzał mi w oczy i powiedział:

— Magda, jesteś dla mnie ważna. Ale nie mogę ci dać wszystkiego, czego pragniesz.

Zrozumiałam wtedy, że każda relacja to kompromis — coś dostajesz, coś tracisz. Z Tomkiem miałam spokój i akceptację, ale brakowało mi tej iskry, która kiedyś rozpalała moje serce.

Czasem zastanawiam się, co by było, gdybym została z Pawłem. Może mielibyśmy dzieci? Może nauczyłabym się kochać jego troskę zamiast czuć się przez nią uwięziona? A może z Michałem przeżyłabym życie pełne przygód i nigdy nie poczuła tej pustki? Albo z Tomkiem — czy mogłabym zaakceptować drugoplanową rolę w jego życiu?

Najtrudniejsze są święta. Wtedy samotność boli najbardziej. Patrzę na zdjęcia znajomych z rodzinami i pytam siebie: czy naprawdę wybrałam dobrze? Czy można być szczęśliwą bez kompromisów?

Czasem dzwoni Paweł — pyta o zdrowie mojej mamy albo czy pamiętam naszą ulubioną kawiarnię przy Rynku. Michał wysyła pocztówki z egzotycznych krajów: „Myślę o Tobie”. Tomek zaprasza na wspólny spacer z dziećmi.

Każdy z nich zostawił we mnie ślad — inny rodzaj tęsknoty i inny rodzaj żalu. Czasem myślę, że jestem sumą tych wszystkich wyborów i rozstań.

Czy można żałować tego, co się wybrało, jeśli każda decyzja prowadziła do nowego początku? A może szczęście to tylko umiejętność pogodzenia się z tym, czego nigdy nie będziemy mieć?