Całe życie poświęciłam rodzinie, a dziś, na emeryturze, czuję się opuszczona przez własne dzieci. Każdy dzień to walka z samotnością i pytania bez odpowiedzi. Czy mogłam zrobić coś inaczej, by nie zostać sama na starość?
Emerytura może być trudnym przejściem dla niektórych, ale dla mnie i mojego męża była to upragniona zmiana. Byliśmy zachwyceni, że w końcu mamy czas, aby cieszyć się naszymi złotymi latami razem. Po dekadach ciężkiej pracy zaoszczędziliśmy znaczną sumę pieniędzy. Jednak nasza radość była krótkotrwała, gdy nasza córka wyraziła swoje niezadowolenie z naszych wyborów życiowych.
Nie jestem wyczerpana, ale chcę cieszyć się życiem. Jestem zachwycona, że w końcu mam wolny czas dla siebie, ale moja córka ma inne plany.
Moja mama i ojczym są teraz na emeryturze. Ona ma 67 lat, a on 74. Mój ojczym ledwo chodzi, więc mama się nim opiekuje. Zawsze dobrze się dogadywali, doradzali sobie nawzajem i nigdy się nie kłócili. Aż do niedawna. Trzydzieści lat temu poślubił kobietę z dwójką małych dzieci, za co jesteśmy bardzo wdzięczni. Teraz wszystko się zmieniło.
Oczywiście, wygodnie jest mieć pomocną dłoń w pobliżu, ale czy ktoś zapytał, czy Babcia chce być tą osobą? Kiedy jest ktoś, z kim można zostawić dziecko, młoda matka
Babcia odmawia opieki nad własnymi wnukami, nie oferując żadnej pomocy. Tymczasem nie ma problemu z pracą jako niania i opieką nad dziećmi innych ludzi, co jest jej codzienną rutyną. Najwyraźniej, aby babcia została z własnymi wnukami, powinna być opłacana za godzinę. Moja mama pracowała całe życie w przedszkolu i ma ogromne doświadczenie. Nawet po przejściu na emeryturę.
Nie mogę powiedzieć, że jestem całkowicie wyczerpana, ale chcę żyć dla siebie. Jestem zachwycona, że mam teraz wolny czas, który mogę poświęcić na własne zainteresowania.
