„Jeśli Mój Mąż Chce Odejść, W Porządku. Zajmę Się Moim Wnukiem”: Moja Córka Potrzebuje Czasu, Aby Odkryć Siebie Na Nowo

Wychowywanie dziecka, zwłaszcza córki, oznacza dawanie jej wszystkiego, co najlepsze. Mój mąż, Michał, i ja zdaliśmy sobie z tego sprawę niemal jednocześnie. Kasia urodziła się późno w naszym życiu i wiedziałam, że nie będę miała więcej dzieci. Więc nawet leżąc w szpitalu w dość niestabilnym stanie, powtarzałam to samo: kup najlepsze pieluchy i upewnij się, że ma wszystko, czego potrzebuje.

Kasia wyrosła na piękną i inteligentną młodą kobietę. Świetnie radziła sobie w szkole, łatwo nawiązywała przyjaźnie i miała przed sobą świetlaną przyszłość. Michał i ja byliśmy bardzo dumni. Robiliśmy wszystko, co mogliśmy, aby wspierać jej marzenia, nawet jeśli oznaczało to poświęcenia. Chcieliśmy, aby miała jak najlepsze życie.

Kiedy Kasia poznała Adama, byliśmy zachwyceni. Wydawał się dobrym człowiekiem, kimś, kto będzie o nią dbał i sprawi, że będzie szczęśliwa. Pobrali się, a niedługo potem urodziła się ich piękna córeczka, Zosia. Nasze serca były pełne. Myśleliśmy, że wszystko jest idealne.

Ale życie ma swoje sposoby na rzucanie kłód pod nogi. Adam zaczął się zmieniać. Stał się odległy, spędzał więcej czasu w pracy i mniej z Kasią i Zosią. Kasia próbowała z nim rozmawiać, zrozumieć, co się dzieje, ale zawsze ją zbywał. Była załamana, a my razem z nią.

Pewnego wieczoru Adam wrócił do domu i oznajmił, że chce rozwodu. Powiedział, że nie może już tego dłużej robić, że musi odnaleźć siebie. Kasia była zdruzgotana. Błagała go, żeby został, żeby spróbowali to naprawić, ale był nieugięty. Spakował swoje rzeczy i wyjechał tej nocy.

Kasia była wrakiem człowieka. Nie mogła jeść, nie mogła spać. Była cieniem samej siebie. Michał i ja robiliśmy wszystko, co mogliśmy, aby ją wspierać, ale było jasne, że potrzebuje więcej pomocy niż mogliśmy jej zapewnić. Zasugerowaliśmy jej, żeby poświęciła trochę czasu dla siebie, aby odkryć kim była przed pojawieniem się Adama w jej życiu.

„Jeśli mój mąż chce odejść, w porządku. Zajmę się moim wnukiem,” powiedziałam jej. „Musisz skupić się na sobie, Kasiu. Musisz się uzdrowić.”

Kasia niechętnie się zgodziła. Przeprowadziła się z powrotem do nas i przejęliśmy opiekę nad Zosią. Było ciężko, ale daliśmy radę. Chcieliśmy, aby Kasia miała czas potrzebny na odzyskanie równowagi.

Mijały miesiące i Kasia powoli zaczęła się poprawiać. Chodziła na terapię, zaczęła ćwiczyć i nawet ponownie zajęła się malowaniem, czymś co kochała jako dziecko. Ale ból zdrady Adama zawsze tam był, czaił się w tle.

Pewnego dnia Kasia przyszła do mnie ze łzami w oczach. „Mamo, nie sądzę, że kiedykolwiek będę tą samą osobą co wcześniej,” powiedziała. „Czuję się złamana.”

Przytuliłam ją mocno. „To normalne czuć się w ten sposób, Kasiu. Uzdrowienie wymaga czasu. Nie musisz być tą samą osobą co wcześniej. Musisz być najlepszą wersją siebie teraz.”

Kasia skinęła głową, ale widziałam w jej oczach wątpliwości. Starała się tak bardzo, ale ciężar przeszłości był ogromny. Chciałam zabrać jej ból, ale wiedziałam, że to jest podróż, którą musi odbyć sama.

Gdy miesiące zamieniły się w rok, Kasia robiła postępy, ale były one powolne. Nadal była krucha, nadal nawiedzana przez to co się stało. Michał i ja nadal ją wspieraliśmy, ale wiedzieliśmy, że nie ma żadnych gwarancji. Życie nie zawsze ma szczęśliwe zakończenie.

Historia Kasi przypomina nam o tym, że czasami mimo naszych najlepszych starań rzeczy nie układają się tak jak byśmy chcieli. Ale idziemy dalej, staramy się dalej, bo to właśnie znaczy być rodziną.