Mam na imię Elżbieta i stoję na rozdrożu: moje dorosłe dzieci nie pozwalają mi ułożyć sobie życia po śmierci męża. Każda rozmowa z nimi to walka o prawo do szczęścia, a ja czuję się rozdarta między lojalnością wobec przeszłości a pragnieniem nowego początku. Czy kobieta w Polsce ma prawo do miłości po pięćdziesiątce, jeśli jej własna rodzina nie potrafi tego zaakceptować?
Mam na imię Halina i zakochałam się po sześćdziesiątce, choć nikt nie wierzył, że to możliwe. Moje dorosłe dzieci uznały, że przynoszę im wstyd, a sąsiedzi patrzyli na mnie z ukosa. Ale czy naprawdę miłość ma wiek i czy powinnam przepraszać za to, że znów poczułam się żywa?
Mam 63 lata i po śmierci męża zostałam sama. Gdy zakochałam się ponownie, dzieci uznały mnie za naiwną i śmieszną. Ta historia to opowieść o walce o własne szczęście, mimo niezrozumienia najbliższych.
Mój partner został wychowany przez swojego dziadka po stracie rodziców. Teraz, jako świeża wdowa, czuję się zobowiązana pomagać Dziadkowi Józefowi, który nie ma nikogo innego. Ale obciążenie finansowe staje się nie do zniesienia.
Tragicznie, mój ukochany mąż Jacek odszedł. Świętując niedawno swoje 40. urodziny, jego nagła śmierć zostawiła mnie, Adrianę, wdową z dwójką małych dzieci, Zofią i Michałem, w próbie odnalezienia drogi naprzód. Teraz rodzice Jacka ogłosili, że zamierzają wprowadzić się do naszego domu, co dodaje złożoności naszej żałoby.
