Mam na imię Małgorzata, mam 68 lat, a cisza w moim czteropokojowym domu stała się przytłaczająca. Nadal udzielam się jako wolontariuszka w lokalnej bibliotece, aby zająć sobie czas, ale samotność jest trudna do zniesienia. Postanowiłam zaprosić moje dzieci i wnuki, aby zamieszkały ze mną, mając nadzieję na ożywienie ciepła, które kiedyś wypełniało te ściany. To jest moja historia.
W wieku 40 lat Emilia zbudowała życie pełne stabilności i sukcesu jako renomowana architektka w Warszawie. Miała kochającego męża, dwoje pięknych dzieci i karierę, której wielu zazdrościło. Jednak jej świat wywrócił się do góry nogami, gdy jej matka, która zniknęła bez śladu trzy dekady temu, nagle się pojawiła. To niespodziewane spotkanie zmusza Emilię do zmierzenia się z bólem porzucenia i pęknięciami w jej pozornie idealnym życiu.
Tak bardzo przyzwyczailiśmy się do nachalności rodziny mojego męża, że nawet bez zapraszania kogokolwiek, spędzam co najmniej dwa dni w kuchni. Przygotowując jedzenie dla głodnych gości, którzy nigdy nie zostali faktycznie zaproszeni. Zazwyczaj goście nie przynoszą prezentów. Uważają, że samo pojawienie się w naszym domu i poświęcenie uwagi to wystarczający prezent.
Treść: Był chłodny czwartkowy wieczór, kiedy moi rodzice wezwali mnie i Kasię na to, co opisali jako ważne rodzinne spotkanie. Atmosfera była napięta, gdy usiedliśmy w salonie, miejscu niezliczonych rodzinnych spotkań, które zawsze były pełne śmiechu i ciepła. Tym razem jednak atmosfera była zupełnie inna.
