Wzruszająca opowieść o matce z Polski, która odczuwa ciężar samotności zbliżając się do swoich 75. urodzin. Rozmyśla nad swoim skomplikowanym związkiem z synem, który oddalił się pod wpływem swojej partnerki, i szuka wskazówek, jak zbudować most nad rosnącą przepaścią.
Miałam zaledwie 23 lata, gdy mój mąż mnie opuścił, zostawiając mnie samą z naszym małym synem, Michałem. Michał miał wtedy tylko trzy lata. Mój mąż odszedł, bo nie potrafił sprostać obowiązkom rodzinnym – wolał wydawać pieniądze na siebie i swoją nową dziewczynę niż na nas. Lata później, znajduję się w napiętej relacji z moim synem i jego żoną, wszystko przez prostą prośbę.
– „Nigdy nie wyobrażałam sobie, że w wieku pięćdziesięciu pięciu lat będę postrzegana jako ta zła przez własnego syna,” żali się Sara swojej najlepszej przyjaciółce. „Pracowałam bez wytchnienia, brałam dodatkowe zmiany i poświęcałam tak wiele, aby dać mu lepsze życie, tylko po to, by zostać oskarżoną o zrujnowanie jego przyszłości…”
„Podpisaliśmy akt urodzenia w szpitalu, a potem wróciliśmy do domu, aby świętować. Tydzień później urodziłam mojego syna!” – wspomina Sara. „Dlaczego czekał tak długo?”
Chce być moją przyjaciółką, ciągle do mnie dzwoni. Ale nie mogę zapomnieć, jak trzy lata temu wyrzuciła mnie z dzieckiem.
Jestem niesamowicie dumna z mojej córki i uważam ją za wyjątkową osobę. Wychowałam ją sama po tym, jak jej ojciec nas opuścił, gdy była jeszcze niemowlęciem. To był trudny czas, ale udało nam się przez to przejść. Teraz wspiera mnie finansowo, ale ma jedno życzenie: nie mówić o tym jej mężowi.
Sara nigdy nie rozumiała swoich rówieśniczek, które goniły za chłopakami, nosiły minispódniczki do szkoły i znajdowały każdą wymówkę, by wymknąć się w nocy. Zawsze była inna, skupiona na nauce i przyszłości. Ale kiedy poznała Jakuba, wszystko się zmieniło.
Moja była teściowa powiedziała mi, że powinnam była rozważyć swoje możliwości przed urodzeniem dzieci, a jej syn nie ponosi żadnej odpowiedzialności w tej sprawie. Byliśmy małżeństwem przez pięć lat.
Poznałam panią Kowalską przez moją ciocię. Pracowały razem. Chociaż straciły kontakt na przestrzeni lat, lubiłam od czasu do czasu rozmawiać z panią Kowalską. Wydawało się, że mamy podobne charaktery. Życie pani Kowalskiej nie było łatwe. W wieku trzydziestu pięciu lat urodziła drugiego syna, a zaledwie rok później jej ukochany mąż nagle zmarł. Została sama w małym dwupokojowym mieszkaniu z
Matka Sary była kobietą z problemami, ale Sara zawsze była miła i pomocna. Traktowałam ją jak własną córkę. W końcu nasze dzieci się zaprzyjaźniły, ale życie potoczyło się niespodziewanie.
Jestem szczególnie dumna z tego, że wychowałam ją sama. Jej ojciec, mój mąż, opuścił nas, gdy była jeszcze niemowlęciem. To nie była najłatwiejsza droga.
Kiedy Jaś miał 4 lata, jego ojciec opuścił rodzinę. Po pewnym czasie jego matka przeprowadziła się do innego województwa, aby znaleźć pracę. Podczas jej nieobecności Jaś bardzo za nią tęsknił. Chłopca wychowywała babcia. Razem uczyli się wierszyków i przygotowywali do przedszkola. Mimo posiadania rodziców, Jaś czuł się samotny. Obiecał sobie
