Mam na imię Iwan. Przez całe życie szukałem swojego miejsca, przechodząc przez kolejne rodziny zastępcze i doświadczając odrzucenia. W końcu znalazłem ludzi, którzy mnie zaakceptowali, ale droga do tego była pełna bólu, strachu i trudnych wyborów.
Moje życie zmieniło się w jednej chwili – z chłopca z domu dziecka stałem się synem ludzi, którzy stracili własne dziecko. Przeszczep serca uratował mi życie, ale nikt nie przygotował mnie na ból, żal i poczucie obcości w nowej rodzinie. Dziś wiem, że miłość nie rodzi się od razu – trzeba ją wywalczyć łzami, rozmową i odwagą, by wyciągnąć rękę do tych, którzy cierpią tak samo jak my.
Od dzieciństwa byłem podrzucany z kąta w kąt, nie wierząc, że kiedykolwiek znajdę swoje miejsce. Przeszedłem przez domy dziecka, rodziny zastępcze i własne błędy, aż w końcu spotkałem ludzi, którzy dali mi szansę na prawdziwy dom. Dziś, patrząc na własną córkę, pytam siebie: czy można naprawdę wybaczyć przeszłości i zacząć od nowa?
Od dziecka szukałem swojego miejsca na świecie, przechodząc przez kolejne rodziny zastępcze i domy dziecka. Każda nowa próba budowania relacji kończyła się rozczarowaniem, aż trafiłem do Barbary i Andrzeja na obrzeżach Warszawy. To historia o strachu przed odrzuceniem, walce o zaufanie i pytaniu, czy naprawdę zasługuję na miłość.
Mam na imię Ema i od szóstego roku życia wiem, jak smakuje samotność. Przez lata czekałam w domu dziecka na mamę, która nigdy nie wróciła, aż pewnego dnia pojawiła się rodzina, która postanowiła mnie pokochać. To opowieść o bólu, nadziei i o tym, jak trudno uwierzyć, że zasługujesz na szczęście.
Mam na imię Ewa. Zostałam porzucona w szpitalu tuż po narodzinach, bo urodziłam się z rzadką chorobą genetyczną. Moje życie to ciągła walka o akceptację, miłość i własne miejsce w świecie, który nie zawsze rozumie inność.
Od zawsze czułam się jak niechciany gość w czyimś domu. Pewnego grudniowego wieczoru napisałam list do Świętego Mikołaja, prosząc o coś, czego nie można kupić w sklepie. To, co wydarzyło się później, na zawsze odmieniło moje życie i serce.
„Tomek, nie mam teraz czasu na to. Muszę się przygotować do ślubu. Chcesz, żeby wszystko było idealne dla twojego taty, prawda?” odpowiedziała Sara, nie odrywając wzroku od telefonu.
„Tomek, nie mam teraz czasu na to. Muszę się przygotować do ślubu. Chcesz, żeby wszystko było idealne dla twojego taty, prawda?” odpowiedziała Sara, nie odrywając wzroku od telefonu.
„Karol, nie mam teraz czasu. Muszę się przygotować do ślubu. Chcesz, żeby wszystko było idealne dla twojego taty, prawda?” odpowiedziała Wiktoria, nie odrywając wzroku od telefonu.
