Od dnia narodzin mojego wnuka nie mogę go zobaczyć, choć mieszka zaledwie kilka ulic dalej. Moja synowa odsunęła mnie od rodziny, a mój syn nie potrafi się jej sprzeciwić. Każdego dnia zadaję sobie pytanie: co zrobiłam źle, że nie mogę być częścią życia mojego wnuka?
Jestem Ewą. Po śmierci męża samotnie wychowywałam syna Tomka, wierząc, że miłość i poświęcenie wystarczą, by zbudować szczęśliwą rodzinę. Wszystko się zmieniło, gdy w naszym domu pojawiła się Lucyna – synowa, która postawiła przede mną granice, których nie potrafiłam zaakceptować.
Nikt mnie nie rozumie. Niedawno wyrzuciłam syna z domu i zamieszkałam z jego żoną. Moja rodzina myśli, że straciłam rozum. Nie żałuję swojej decyzji. Jedyną gorzką prawdą jest to, że nie potrafiłam mu się wcześniej przeciwstawić. Mój zmarły mąż był przystojnym mężczyzną: wysoki, ciemnowłosy, o szerokich ramionach, brązowych oczach i szorstkiej cerze. Jego głos był głęboki i aksamitny.
