To opowieść o Kazimierzu, który po śmierci żony musi zmierzyć się z samotnością i niezrozumieniem ze strony córki. W dramatycznej rozmowie córka żąda od niego oddania mieszkania, co prowadzi do rodzinnego konfliktu i bolesnych refleksji. Historia ukazuje, jak łatwo można stracić poczucie bezpieczeństwa i jak trudno odnaleźć się w świecie, gdy najbliżsi odwracają się plecami.
W dniu 51. urodzin mojego taty usłyszałam, że odchodzi z domu. Mama poprosiła go tylko o jedno: by poczekał rok z rozwodem. Ten rok był dla mnie najtrudniejszy w życiu i sprawił, że na nowo spojrzałam na rodzinę, miłość i własne wybory.
To był dzień, który miał być jednym z najszczęśliwszych w moim życiu. Zamiast tego, w salonie sukien ślubnych, mój tata odmówił zapłaty za moją wymarzoną suknię. Ta chwila otworzyła stare rany i zmusiła nas do zmierzenia się z prawdą o naszej rodzinie.
Wszystko zaczęło się od dźwięku domofonu w środku burzliwej nocy. Mój ojciec, z którym od lat nie miałam kontaktu, stał pod drzwiami z walizkami i oczami pełnymi rozpaczy. Nie wiedziałam jeszcze, że sprzedał swój dom za moimi plecami i chce zamieszkać z nami, burząc nasze życie do fundamentów.
Wszystko zaczęło się od jednego telefonu, który zmienił moje życie. Moja córka, Karolina, postanowiła nie zaprosić mojej żony na swój ślub, mimo że to właśnie ona ją wychowywała przez większość życia. Teraz stoję między lojalnością wobec córki a sprawiedliwością wobec żony – i nie wiem, czy kiedykolwiek znajdę odpowiedź na pytanie, kto tu naprawdę zawinił.
Mam na imię Marta i mam 28 lat. Kiedyś byłam ulubienicą taty, dziś grozi mi wyrzucenie z domu, w którym dorastałam. Opowiadam o rodzinnych konfliktach, samotnym macierzyństwie i walce o godność pod jednym dachem.
