Mój tata to dobry i łagodny człowiek, a ja zawsze uważałem się za osobę odporną i empatyczną. Jednak odpowiedzialność za opiekę nad nim stała się przytłaczająca. W wieku 88 lat mój tata doznał w zeszłym roku wyniszczającego udaru, który pozostawił go częściowo sparaliżowanym. Ta podróż była trudna, a ja zmagam się z emocjonalnym i fizycznym obciążeniem bycia jego głównym opiekunem.
Kiedy 72-letnia Małgorzata doznaje wyniszczającego udaru, jej córka, Anna, staje przed trudną decyzją opuszczenia własnej rodziny, aby zająć się matką. Mieszkając ponad 1300 kilometrów dalej, Anna zmaga się z emocjonalnymi i logistycznymi wyzwaniami wspierania matki, jednocześnie utrzymując swoje obowiązki w domu. Ta opowieść zagłębia się w złożoność rodzinnych zobowiązań i poświęceń czynionych w imię miłości.
Od trzech miesięcy mój brat doprowadza mnie do szału w sprawie naszej mamy. Po udarze cierpi na problemy psychiczne, zapomina wiele rzeczy, a opieka nad nią jest bardzo trudna. Zachowuje się jak małe dziecko, a ja nie mam ani siły, ani czasu na to. Najlepszym rozwiązaniem wydaje się znalezienie domu opieki.
