W wieku 32 lat lekarze powiedzieli mi, że nigdy nie będę mieć dzieci. Mój mąż i ja byliśmy zdruzgotani. Potem, wbrew wszelkim przeciwnościom, zaszłam w ciążę i urodziła się nasza córka. Ale gdy dorastała, nasza radość zamieniła się w niepokój.
Piszę to z ciężkim sercem po kolejnym bolesnym spotkaniu z moją córką. Czuję się zagubiona i muszę podzielić się swoją historią. Mój mąż stara się mnie pocieszyć, ale nasi przyjaciele często przypominają nam, że ona ma teraz swoje własne życie. To jej mąż zdaje się kontrolować każdy jej ruch — nasz niechciany zięć! Czujemy, jakbyśmy ją stracili na jego rzecz. Nasza córka, kiedyś tak bliska nam, teraz jest dla nas obca.
Opuszczona przez córkę w dniu urodzin jej ojca, z każdym dniem czuję coraz większy ból. Piszę to w stanie rozpaczy po kolejnej burzliwej kłótni z moją córką. Czuję, że ją tracę i muszę podzielić się swoją historią. Mój mąż stara się zrozumieć, ale wielu naszych przyjaciół mówi: czego się spodziewałaś, twoja córka jest teraz mężatką i ma swoje życie. To jej mąż zdaje się kontrolować każdy jej ruch – nasz niechciany zięć!
