Obudziłam się znów w dusznym pokoju, słysząc kłótnie rodziców i czując, jak narasta we mnie bezsilność. W naszym małym mieszkaniu na Pradze nie było miejsca na prywatność ani na marzenia o własnym życiu. Dopiero modlitwa i wiara pozwoliły mi przetrwać i zrozumieć, że nawet wśród konfliktów można odnaleźć siebie.
Moje życie rozpadło się w jednej chwili, gdy ojciec wyrzucił mnie z domu za miłość, której nie akceptował. Przez lata walczyłam o siebie, o brata i o to, by nie zatracić własnego serca w świecie pełnym uprzedzeń. Dziś pytam: czy warto było wybrać miłość ponad rodzinę i czy kiedykolwiek odzyskam spokój?
Moje życie po rozwodzie rodziców zamieniło się w niekończącą się walkę o akceptację i spokój. Mieszkając w warszawskim bloku, zmagam się z wrogością sąsiadki i obojętnością rodziny. Czy kiedykolwiek znajdę miejsce, gdzie będę mógł być sobą?
