Mam 55 lat i całe życie ciężko pracowałam. Moja córka twierdzi, że jestem złą babcią, bo nie chcę codziennie opiekować się jej dziećmi, choć sama nie ma pracy. Opowiadam o naszej kłótni, własnych granicach i pytam, czy naprawdę powinnam poświęcić wszystko dla rodziny.
Moje życie to nieustanna walka o przetrwanie i szacunek – dla siebie, dla męża, dla rodziny. Pracuję na dwa etaty, studiuję zaocznie, a w domu czeka na mnie mąż, który coraz bardziej oddala się ode mnie i od rzeczywistości. To opowieść o bólu, rozczarowaniu, ale i o nadziei, że nawet w najtrudniejszych chwilach można odnaleźć zrozumienie i bliskość.
Wszystko zaczęło się od jednej rozmowy z moją córką, która zmieniła moje życie na lata. Przez długi czas byłam tylko mamą, zapominając o sobie i swoich marzeniach. Teraz, gdy próbuję wrócić do pracy, czuję się zagubiona i pytam siebie, czy naprawdę zrobiłam dobrze.
Od lat patrzę, jak mój zięć, Bartek, traci kolejne prace, bo nie potrafi przymknąć oka na niesprawiedliwość. Moja córka, Ania, zawsze staje po jego stronie, choć coraz trudniej im związać koniec z końcem. Dziś opowiem Wam, jak wygląda życie rodziny, w której zasady są ważniejsze niż stabilność – i zapytam, czy to naprawdę ma sens.
Jestem Michał i od miesięcy każdy weekend zamienia się dla mnie w koszmar. Zamiast odpoczywać, muszę spełniać oczekiwania teściów, którzy nie rozumieją słowa 'relaks’. Ta historia to opowieść o rodzinnych napięciach, przemilczanych żalach i mojej walce o własny głos.
