Mój świat rozpadł się w jedną zimną noc na warszawskim Dworcu Centralnym, gdy zostałam bez dachu nad głową. Przez lata walczyłam z samotnością, głodem i pogardą, aż w końcu znalazłam w sobie siłę, by pomóc innym. Dziś prowadzę centrum wsparcia dla osób bezdomnych i wierzę, że każdy zasługuje na nowy początek.
W sylwestrową noc zostałem wyrzucony z domu przez własnych rodziców. Przeszedłem przez piekło bezdomności, zdrady i samotności, by po latach stanąć na nogi i spojrzeć im w oczy. Dziś wiem, że nie każda rana się zabliźnia – ale każda może nauczyć nas siły.
Rok temu mój starszy sąsiad, pan Kowalski, doznał poważnego upadku, który zmusił go do pozostania w domu. Jego syn, Marek, mieszka na drugim końcu kraju i rzadko odwiedza z powodu wymagającej pracy i młodej rodziny. Bez nikogo innego do pomocy, pan Kowalski często zwracał się do mnie o wsparcie.
