Pół roku temu zmarła starsza sąsiadka Haliny. Jej mąż, pan Zbyszek, został sam i pogrążył się w żałobie. Moja historia opowiada o tym, jak próbowałam pomóc mu odnaleźć się na nowo, a przy okazji sama stanęłam przed trudnym wyborem i musiałam zmierzyć się z własnymi lękami.
Mam na imię Zuzanna i wychowałam się w małej wsi na Podlasiu. Po śmierci taty mama sama opiekowała się mną i moim bratem Pawłem, który porusza się na wózku. Gdy nasze jedyne auto odmówiło posłuszeństwa, musiałam poprosić o pomoc naszego zamożnego sąsiada – pana Kowalskiego, co wywołało lawinę zdarzeń, których nikt się nie spodziewał.
Mam na imię Zosia. Od lat patrzę, jak moja mama walczy o każdy dzień dla mojego niepełnosprawnego brata. Gdy nasz jedyny samochód się zepsuł, musiałam przełamać dumę i poprosić o pomoc naszego bogatego sąsiada, pana Nowaka – to, co się wtedy wydarzyło, zmieniło nas wszystkich na zawsze.
Nigdy nie zapomnę tej chwili, kiedy drzwi piwnicy zatrzasnęły się za mną, a światło nie chciało się zapalić. Przez te godziny samotności musiałam zmierzyć się z własnym lękiem i poczuciem odrzucenia, aż niespodziewanie pojawiła się sąsiadka, której wcześniej nawet nie zauważałam. To doświadczenie nauczyło mnie, jak bardzo potrzebujemy siebie nawzajem, nawet jeśli wydaje nam się, że jesteśmy samowystarczalni.
