Mam na imię Elżbieta i całe życie poświęciłam rodzinie, choć nigdy nie czułam się w niej naprawdę kochana. Wyszłam za mąż z rozsądku, nie z miłości, a kiedy dzieci dorosły i mąż odszedł do młodszej, zostałam sama z pytaniem: kim jestem bez nich? Dziś, mając 48 lat, próbuję odnaleźć siebie na nowo i zastanawiam się, czy jeszcze potrafię być szczęśliwa.
To historia o tym, jak rodzinne tradycje i oczekiwania mogą przytłoczyć człowieka. Opowiadam o konflikcie z teściową, własnych granicach i o tym, jak jeden wieczór zmienił moje spojrzenie na rodzinę. To opowieść o bólu, rozczarowaniu i odwadze, by zawalczyć o siebie.
Mój brat i ja, obaj w naszych pięćdziesiątkach z własnymi rodzinami, wierzyliśmy, że dobrze znamy historię naszej rodziny. Nasi rodzice, wciąż pełni życia i energii, byli filarami naszych rodzinnych spotkań. Jednak pozornie zwykła niedzielna kolacja przekształciła się w odkrycie, które zburzyło nasze rozumienie tego, kim jesteśmy.
W pięcioosobowej rodzinie emocjonalny krajobraz jest skomplikowany. Emma, najstarsza wnuczka w wieku dziewięciu lat, zajmuje szczególne miejsce w sercu dziadka. Noah, jej trzyletni brat, jednak nie budzi tych samych uczuć. Mieszkając wygodnie z żoną w domu kupionym dzięki wsparciu rodziny, dziadek zmaga się z konfliktującymi emocjami wobec swoich wnuków.
