Od dnia mojej osiemnastki ojciec kazał mi płacić czynsz za własny pokój, a dom przestał być domem. Po latach, gdy sama ledwo wiązałam koniec z końcem, to on poprosił mnie o pomoc. Dziś pytam siebie i was: czy rodzinne rachunki można kiedyś naprawdę wyrównać?
Mam na imię Zosia. W dniu, w którym skończyłam szesnaście lat, świat, który znałam, rozpadł się na kawałki – straciłam mamę, a mój ojciec zamknął się w sobie, zostawiając mnie samą z moimi demonami i przybraną siostrą, która zawsze była jego oczkiem w głowie. W tej historii opowiadam o bólu, samotności i walce o własny głos w rodzinie, która nigdy nie chciała mnie usłyszeć.
Wspominam dzień, w którym przeprowadziliśmy się do nowego mieszkania, pełna nadziei i marzeń. Dziś wiem, że wtedy nie rozumiałam, jak bardzo tata chciał mnie ochronić przed błędami. Dopiero dorosłość i własne porażki sprawiły, że jego słowa nabrały dla mnie sensu.
Mam na imię Marta i właśnie skończyłam 29 lat. Mój tata, choć kochający, nie wierzy, że poradzę sobie sama w życiu – jego słowa rozbrzmiewają mi w głowie każdego dnia. To opowieść o walce o własną niezależność, rodzinnych konfliktach i o tym, jak trudno jest udowodnić komuś, że jesteś gotowa na dorosłość.
Nazywam się Elżbieta, ale przez większość życia byłam po prostu Ellie – dziewczyną z adopcji, która nie znała swojego ojca. Po pięćdziesięciu latach poszukiwań i rodzinnych tajemnic odnalazłam go w domu opieki, gdzie czekał na kogoś, kto przypomni mu o miłości i rodzinie. Ta historia to opowieść o bólu, przebaczeniu i nadziei, która pojawia się nawet wtedy, gdy wydaje się, że już na nią za późno.
