Po śmierci męża pieczenie stało się moją ucieczką. W każde ciasto wkładam miłość, mając nadzieję, że przyniosę radość mojej rodzinie. Jednak obojętność mojej synowej sprawia, że zaczynam wątpić w swoje starania.
Opieka nad chorym członkiem rodziny to trudne zadanie, zwłaszcza gdy nie jest to ktoś z naszej najbliższej rodziny. Przez osiem długich lat poświęcałam się opiece nad matką mojego zięcia, kobietą, którą ledwo znałam. Pomimo moich starań, nigdy nie usłyszałam słów wdzięczności, co sprawiło, że czułam się niewidzialna i niedoceniana. Mam na imię Małgorzata.
Dorastając w rodzinie z jednym rodzicem, nauczyłem się wartości ciężkiej pracy od mojej matki, która łączyła wiele prac, aby związać koniec z końcem. Teraz, jako ojciec, pracuję na nocnej zmianie, aby utrzymać rodzinę, ale moja żona nie wydaje się doceniać moich starań.
Kiedyś skrupulatna gospodyni domowa, która przygotowywała wykwintne posiłki i utrzymywała dom w nienagannym porządku, teraz spieszy się z obowiązkami i polega na jedzeniu na wynos. Gotuje tylko w weekendy, robiąc tylko tyle, by przetrwać.
Mieszkając w małym miasteczku, nie odwiedzałam mojego syna i jego żony w mieście od ich ślubu w zeszłym roku. W tym roku postanowiłam zrobić sobie przerwę od codziennych obowiązków i ich odwiedzić, licząc na relaks. Zamiast tego, cały czas spędziłam na sprzątaniu, a oni nawet nie wyrazili wdzięczności.
Karciłam się za kupowanie tylu produktów spożywczych. Ale musiałam nakarmić męża i syna. Cały dzień czułam się okropnie. Wieczorem miałam już potworny ból głowy. Chciałam tylko trochę spokoju.
