Już pierwszego dnia wakacji musiałam stanąć twarzą w twarz z matką i jej niesprawiedliwością wobec mojej córki. Walka o równość i szacunek w rodzinie kosztowała mnie więcej, niż się spodziewałam. Do dziś zadaję sobie pytanie, czy warto było wywołać burzę, której skutki odczuwamy wszyscy.
Od lat patrzę, jak moja wnuczka Zosia jest pomijana przez własną matkę, moją córkę Emilię, która całą uwagę poświęca młodszemu synowi. Jako babcia próbowałam przemówić Emilii do rozsądku, ale spotkałam się z jej dumą i obojętnością. Teraz stoję przed dramatycznym wyborem: czy powinnam zabrać Zosię do siebie, by ocalić jej dzieciństwo i duszę?
Od zawsze czułam się w domu jak cień własnego brata, Michała. On był oczkiem w głowie mamy, ja – tą drugą, niewidzialną. Teraz, gdy mama potrzebuje pomocy, muszę zmierzyć się z przeszłością i odpowiedzieć sobie na pytanie: czy jestem jej coś winna?
Miała młodszych braci bliźniaków, którzy otrzymywali wszystko – od miłości i uwagi rodziców po najlepsze prezenty i smakołyki. Z ich pojawieniem się, siostra czuła się coraz bardziej zaniedbywana i niezrozumiana.
Mam 10-letnią córkę z pierwszego małżeństwa, a mój syn z obecnym mężem ma teraz 5 lat. Rodzina mojego męża jest duża, a tradycja mojej teściowej, polegająca na faworyzowaniu jednego dziecka, powoduje napięcia.
