Opuszczona przez córkę w dniu urodzin jej ojca, z każdym dniem czuję coraz większy ból. Piszę to w stanie rozpaczy po kolejnej burzliwej kłótni z moją córką. Czuję, że ją tracę i muszę podzielić się swoją historią. Mój mąż stara się zrozumieć, ale wielu naszych przyjaciół mówi: czego się spodziewałaś, twoja córka jest teraz mężatką i ma swoje życie. To jej mąż zdaje się kontrolować każdy jej ruch – nasz niechciany zięć!
Mój syn ożenił się z Emilią 10 lat temu. On ma teraz 38 lat, a ona 32. Mają pozornie szczęśliwe małżeństwo i dwoje dzieci. Nie widujemy ich często, ponieważ mieszkają daleko. Mają pracę, dom i obowiązki, co rozumiem. Niedawno odwiedziłam ich i zauważyłam pewne zmiany. Emilia wyglądała znacznie lepiej, przestała nosić piżamy w domu, zaczęła się malować i chodzić na siłownię.
„Powinnaś była coś ze sobą przynieść. Dobra, musimy iść. Inaczej spóźnimy się przez ciebie.” Sara zamknęła za sobą drzwi, zostawiając matkę i syna w środku.
Po ślubie mojego syna często odwiedzałam ich dom, przynosząc domowe posiłki i starając się pomagać. Wydawało się, że doceniają moje starania, zwłaszcza moja synowa, która zawsze cieszyła się z jedzenia, które przygotowywałam. Byłam zachwycona, że mamy tak ciepłą relację. Ale pewnego dnia, gdy odwiedziłam ich dom, była tam tylko moja synowa. Rozmowa, którą wtedy odbyłyśmy, zmieniła wszystko.
Szczerze mówiąc, nigdy nie miałam szczególnie bliskiej relacji z moją córką. Od dzieciństwa, Emilia zawsze była bardzo zamkniętym dzieckiem, a ja nigdy nie miałam czasu, aby znaleźć z nią wspólny język, spróbować sprawić, by się otworzyła i zdecydowała się ze mną porozmawiać. Ciężko pracowałam, starając się zapewnić nam obojgu szczęśliwe życie. Jej ojciec opuścił nas, gdy była jeszcze niemowlęciem, i
Choć wiele osób uważa, że relacje między rodzeństwem bywają burzliwe, mój brat Jakub i ja zawsze byliśmy blisko. Dbał o mnie i dzieliliśmy się wszystkim. Jednak kiedy rodzice kupili mi samochód, wszystko się zmieniło.
Szczerze mówiąc, nigdy nie miałam szczególnie bliskiej relacji z moją córką. Od dzieciństwa, Emilia zawsze była bardzo zamkniętym dzieckiem, a ja nigdy nie miałam czasu, aby znaleźć z nią wspólny język, spróbować sprawić, by się otworzyła i zdecydowała się ze mną porozmawiać. Ciężko pracowałam, starając się zapewnić nam obojgu szczęśliwe życie. Jej ojciec opuścił nas, gdy była jeszcze niemowlęciem, i
Mój mąż jest jedynakiem, wiedziałam o tym zanim się pobraliśmy. Szczerze mówiąc, bardzo mnie to martwiło, ale trzymałam to dla siebie. Pomyślcie tylko: mam dwoje dzieci z pierwszego małżeństwa, a on ma córkę. Jakie są szanse, że jego matka mnie zaakceptuje? Myliłam się. Jak się okazało,
Potrzebuję porady. Jak powinnam postąpić z moją teściową? Nie odwiedziła swoich wnuków od ośmiu miesięcy. Nie dzwoni, nie pisze, mimo że mieszkamy w tym samym mieście. Mieszkamy bardzo blisko siebie. Osobiście nie potrzebuję, żeby do nas przychodziła, ale jestem głęboko zraniona jej podejściem do moich dzieci. Dlaczego je ignoruje? Jakby zostały wymazane z jej życia.
Mimo wszystko, zawsze było mi jej żal. Było w niej coś, co wydawało się nie na miejscu. Nigdy nie lubiła pracować, ale wydawała pieniądze bez opamiętania.
Podczas spacerów po parku z nowo narodzonym synem, Ewa niechcący spotykała wiele matek, babć i dziadków, którzy również nie wypuszczali wózków z rąk. Co przykuło jej uwagę, to fakt, że cud usypiany przez dziadka lub babcię często był dzieckiem ich córek, a nie synów. Tylko jedna babcia najpierw spacerowała z wnuczką, która urodziła się jej córce, a sześć miesięcy później
Po licznych kłótniach w końcu zaakceptowałam to, czego chciał mój syn: abym nie ingerowała w jego życie z żoną. Poprosił mnie, żebym nie dzwoniła co drugi dzień i nie pytała o ich samopoczucie. Teraz zdaję sobie sprawę, że mogłam wcześniej przekraczać granice, ale taka już jestem i trudno mi kontrolować swoje emocje. Ta decyzja doprowadziła do niespodziewanego i bolesnego rezultatu.
