Po ślubie mojego syna często odwiedzałam ich dom, przynosząc domowe posiłki i starając się pomagać. Wydawało się, że doceniają moje starania, zwłaszcza moja synowa, która zawsze cieszyła się z jedzenia, które przygotowywałam. Byłam zachwycona, że mamy tak ciepłą relację. Ale pewnego dnia, gdy odwiedziłam ich dom, była tam tylko moja synowa. Rozmowa, którą wtedy odbyłyśmy, zmieniła wszystko.
Tata powiedział mi, że nie mógł nic z tym zrobić. Stał tam, niezdolny do jakiejkolwiek reakcji. W końcu nie miał innego wyjścia.
Szczerze mówiąc, nigdy nie miałam szczególnie bliskiej relacji z moją córką. Od dzieciństwa, Emilia zawsze była bardzo zamkniętym dzieckiem, a ja nigdy nie miałam czasu, aby znaleźć z nią wspólny język, spróbować sprawić, by się otworzyła i zdecydowała się ze mną porozmawiać. Ciężko pracowałam, starając się zapewnić nam obojgu szczęśliwe życie. Jej ojciec opuścił nas, gdy była jeszcze niemowlęciem, i
Byłam zaskoczona i zaczęłam przewracać oczami. Tymczasem moja sąsiadka kontynuowała: „Prawie się wczoraj popłakałam! Twoja matka ledwo niosła swoje torby, była cała spocona! Jak to możliwe? Czy naprawdę nie ma nikogo, kto mógłby jej pomóc?”
To prawdopodobnie moja wina; powinnam była być bardziej asertywna, ale po prostu nie potrafię. Dlatego w wieku trzydziestu lat nie mam własnego życia. Mieszkam z ojcem i robię wszystko, co on chce. Nie mogę nawet wyjść na kawę z przyjaciółmi, bez jego telefonów do wszystkich, żeby mnie sprawdzić.
Życie przybrało nieoczekiwany obrót, gdy znalazłam się z dwiema córkami, każda z innego ojca. Może to wydawać się zabawne, ale nie było innych mężczyzn w moim życiu. Oto jak poradziłam sobie z zawiłościami posiadania dwóch teściowych.
Nieustanna walka o to, kto jest lepszy, szybszy i bardziej skuteczny. Kiedy byłam dzieckiem, na moje siódme urodziny babcia podarowała nam obojgu identyczne rowery.
„Mamo, dlaczego nie przeprowadzisz się do nas? Nie musisz być cały czas sama. Byłoby ci tu lepiej, przyjemniej, a mała Emma mogłaby częściej widywać babcię. Mieszkasz sama w tym małym mieszkaniu…” często namawiała panią Kowalską jej córka, Kasia. Pani Kowalska długo się opierała. Tak, miała siedemdziesiąt osiem lat. Tak, mieszkała sama w jednopokojowym mieszkaniu.
Mój ukochany syn mieszkał z nami na wsi do 25. roku życia. Mój mąż i ja pochodzimy z miasta, ale przenieśliśmy się na wieś, aby uciec od zgiełku i cieszyć się prostszym życiem. Jan, oczywiście, ukończył studia i jest teraz odnoszącym sukcesy inżynierem oprogramowania. Od dzieciństwa staraliśmy się dać mu całą naszą miłość, ponieważ jest naszym jedynym dzieckiem. Jednak wszystko się zmieniło, gdy się ożenił.
Rozwiodłam się z mężem 10 lat temu po odkryciu jego romansu z dużo młodszą kobietą. Natychmiast wyrzuciłam Tomka z domu. Na początku było ciężko, ale zrozumiałam, że to nie koniec świata. Zwłaszcza że wciąż miałam wiele zmartwień. Kilka lat po rozwodzie moja córka wyszła za mąż. Jej mąż zamieszkał z nami.
Maria, matka dwóch córek, zwierza się swojej najstarszej córce, Annie, ze swojego zmęczenia. Jej mąż, Jan, nie pomaga w domu ani nie robi zakupów. Lubi dobre posiłki, ale nigdy nie sprząta po sobie. Maria przymykała na to oko, ponieważ całe życie była gospodynią domową, ale teraz się starzeje i pragnie zmiany. Chce, aby jej mąż
Miała młodszych braci bliźniaków, którzy otrzymywali wszystko – od miłości i uwagi rodziców po najlepsze prezenty i smakołyki. Z ich pojawieniem się, siostra czuła się coraz bardziej zaniedbywana i niezrozumiana.
