Od dnia mojej osiemnastki ojciec kazał mi płacić czynsz za własny pokój, a dom przestał być domem. Po latach, gdy sama ledwo wiązałam koniec z końcem, to on poprosił mnie o pomoc. Dziś pytam siebie i was: czy rodzinne rachunki można kiedyś naprawdę wyrównać?
Pewnego wieczoru przypadkiem zobaczyłam, jak teściowa wręcza pieniądze swojemu młodszemu synowi, Jankowi. To wydarzenie wywołało lawinę emocji i zmusiło mnie do zastanowienia się nad relacjami w rodzinie mojego męża. Czy powinnam dalej utrzymywać kontakt z teściami, skoro ich postępowanie wpływa na nasze życie?
Mam na imię Marta i właśnie skończyłam 29 lat. Mój tata, choć kochający, nie wierzy, że poradzę sobie sama w życiu – jego słowa rozbrzmiewają mi w głowie każdego dnia. To opowieść o walce o własną niezależność, rodzinnych konfliktach i o tym, jak trudno jest udowodnić komuś, że jesteś gotowa na dorosłość.
Kiedy skończyłem osiemnaście lat, mój ojciec oznajmił, że jestem dorosły i muszę płacić czynsz albo się wyprowadzić. Musiałem także kupować sobie jedzenie. Uważał, że spełnił swój obowiązek jako rodzic. Ponad dekadę później mój ojciec teraz żąda ode mnie wsparcia finansowego, myśląc, że jestem mu to winien. Dorastając, zawsze słyszałem, że mieszkanie w domu to przywilej, a nie prawo.
