Moje życie zmieniło się w jednej chwili – z chłopca z domu dziecka stałem się synem ludzi, którzy stracili własne dziecko. Przeszczep serca uratował mi życie, ale nikt nie przygotował mnie na ból, żal i poczucie obcości w nowej rodzinie. Dziś wiem, że miłość nie rodzi się od razu – trzeba ją wywalczyć łzami, rozmową i odwagą, by wyciągnąć rękę do tych, którzy cierpią tak samo jak my.
Od dzieciństwa byłem podrzucany z kąta w kąt, nie wierząc, że kiedykolwiek znajdę swoje miejsce. Przeszedłem przez domy dziecka, rodziny zastępcze i własne błędy, aż w końcu spotkałem ludzi, którzy dali mi szansę na prawdziwy dom. Dziś, patrząc na własną córkę, pytam siebie: czy można naprawdę wybaczyć przeszłości i zacząć od nowa?
Od dziecka szukałem swojego miejsca na świecie, przechodząc przez kolejne rodziny zastępcze i domy dziecka. Każda nowa próba budowania relacji kończyła się rozczarowaniem, aż trafiłem do Barbary i Andrzeja na obrzeżach Warszawy. To historia o strachu przed odrzuceniem, walce o zaufanie i pytaniu, czy naprawdę zasługuję na miłość.
Mam na imię Ema i od szóstego roku życia wiem, jak smakuje samotność. Przez lata czekałam w domu dziecka na mamę, która nigdy nie wróciła, aż pewnego dnia pojawiła się rodzina, która postanowiła mnie pokochać. To opowieść o bólu, nadziei i o tym, jak trudno uwierzyć, że zasługujesz na szczęście.
Moje dzieciństwo w Brzozowie zostało brutalnie przerwane przez śmierć mamy, a potem taty. Trafiłem do domu dziecka, gdzie czułem się opuszczony i niewidzialny, aż pojawiła się ona – kobieta, którą kiedyś nazywałem „obcą”. Dziś chcę jej podziękować za to, że uratowała mnie nie tylko z sierocińca, ale i z rozpaczy.
Moje życie rozpadło się pewnego grudniowego wieczoru, gdy mama nie wróciła do domu. Przez lata czekałem na nią codziennie, aż w końcu musiałem pogodzić się z jej nieobecnością i zbudować siebie od nowa. To opowieść o tęsknocie, zdradzie, rodzinnych sekretach i o tym, jak trudno wybaczyć – nawet sobie.
Mam na imię Halina. Przez lata walczyłam o to, by mieć rodzinę, ale los ciągle rzucał mi kłody pod nogi. Dziś opowiem Wam o dniu, który zmienił wszystko i sprawił, że musiałam spojrzeć prawdzie w oczy.
Dorastając, miałem szczęśliwą, pełną rodzinę. Byliśmy tylko we trójkę: ja, Mama i Tata. Ale życie potrafi rzucać kłody pod nogi. Mama trafiła do szpitala, a niedługo potem odeszła. Tata zaczął pić, aby poradzić sobie z żalem. Lodówka często była pusta, a ja chodziłem do szkoły brudny i głodny. W końcu trafiłem do domu dziecka, gdzie znalazła mnie moja macocha. Ale nie wszystkie historie mają szczęśliwe zakończenie.
Kiedy byłem młody, miałem pełną, szczęśliwą rodzinę. Byliśmy we trójkę: ja, mama i tata. Ale życie pisze nieprzewidywalne historie. Mama trafiła do szpitala. Wkrótce jej już nie było na tym świecie. A tata zaczął pić. Bardzo starał się poradzić sobie z żalem. Lodówka często była pusta. Chodziłem do szkoły brudny i głodny. Przestałem
Adrian był stażystą, zdobywającym doświadczenie na oddziale pediatrycznym szpitala miejskiego. Był pilnym studentem, wierzącym, że jest gotowy rozpocząć karierę jako pediatra. Jednak rzeczywistość często różni się od naszych oczekiwań. Kierownik oddziału wprowadził go na oddział, zapoznał z pacjentami i podkreślił, że oddział opiekuje się dziećmi z domu dziecka, zwracając uwagę na ich potrzebę specjalnej opieki. To, co wydarzyło się później, było poza słowami.
