Kiedy znalazłam bilety do teatru w skrzynce na listy zaledwie dwie godziny przed spektaklem, nie byłam zachwycona. Mój przyjaciel Ian, znany ze swoich praktycznych żartów i planowania na ostatnią chwilę, myślał, że znalazł idealną niespodziankę. Jednak z brakiem czasu na przygotowanie i dniem już wypełnionym planami, moja noc przybrała nieoczekiwany obrót.
„Jak mogę za tobą nie tęsknić, mój drogi? Jesteś moim jedynym synem i tęsknię za tobą cały czas.” – „Mamo, mam już trzydzieści dziewięć lat,” odpowiedział Eugeniusz.
W wieku siedemdziesięciu trzech lat moja matka, Barbara, wręcza mi torbę domowych ciastek, mówiąc: „Może nie wyglądają na wiele, ale są zrobione z miłością. Proszę, weź je.” Przyjmuję je, wsiadam do samochodu i odjeżdżam. Znowu jestem w drodze. Przemierzam miasta i województwa, zmieniając strefy czasowe. Kiedy tylko znajduję chwilę, robię przerwę, ale to nigdy nie wystarcza.
