Nazywam się Jadranka i po wyprowadzce dzieci mój świat się zawalił. Relacje z synową stały się nie do zniesienia, a córka okazała mi tylko chłód i obojętność. Zastanawiam się, gdzie popełniłam błąd i czy jeszcze jest dla mnie miejsce w życiu moich dzieci.
Byłam niepewna decyzji mojej córki o wczesnym małżeństwie. Nie chodziło o to, że nie akceptowałam jej partnera, ale w wieku 25 lat dopiero zaczynała swoją karierę. Pomimo moich obaw, wierzyła, że jest gotowa na osiedlenie się. Jej niezależny duch często prowadził ją do podejmowania impulsywnych decyzji.
Prawdziwi mężczyźni są niezapomniani tylko w książkach. W rzeczywistości są egoistycznymi, dumnymi narcyzami, którzy nie potrzebują chleba, aby się najeść; wystarczy im, że mogą się popisywać.
Moja córka wpadła do mojego mieszkania i oskarżyła mnie o odebranie jej ojca. Potrzebuję porady, jak poradzić sobie z tą sytuacją.
W wieku 70 lat czuję się niesamowicie samotna i jak ciężar dla mojej córki, która jest mężatką od 20 lat. Zwracam się do tej społeczności o radę i wsparcie, jak poradzić sobie z tą trudną sytuacją.
Moja córka znowu ma kłopoty i zapytała, czy ona i jej rodzina mogą się do mnie wprowadzić. Przyjmę ją i moją wnuczkę; nie zostawię ich bez dachu nad głową. Ale nie chcę widzieć mojego zięcia w moim domu. Mam już dość; raz już razem mieszkaliśmy. On nie potrafi się zachować i ledwo zarabia na życie. Może znaleźć sobie inne miejsce do zamieszkania.
Moja najstarsza córka Lidia przyszła do mnie z poważną rozmową, która sprawiła, że nie mogę jeść ani spać. Może powinniśmy podejść do tego inaczej.
