Wzruszająca opowieść o nieustannych staraniach matki, by zapewnić swoim dzieciom lepsze życie, mimo że musi stawić czoła surowym realiom życia. Historia ta zagłębia się w złożoność relacji rodzinnych i często pomijane poświęcenia rodziców.
„Posłuchaj mnie, synu…” szepnęła matka. Każde słowo było walką. Choroba powoli odbierała jej życie. Leżała w łóżku, wychudzona. Dla Michała wydawała się cieniem kobiety, którą kiedyś była. Zawsze była wysoka, silna i uśmiechnięta. Ale teraz… „Synu, proszę, nie zostawiaj Lidii… Potrzebuje kogoś, kto się nią zaopiekuje. Ona nie jest jak inni…”
Mój brat postanowił wychować trójkę swoich dzieci samodzielnie po tym, jak jego żona odeszła do kolegi z pracy. Od tamtej pory nigdy nie chciał wchodzić w nowy związek. Mój brat ma wyższe wykształcenie i nawet dwa dyplomy. Z zawodu jest kucharzem. Odkąd pamiętam, pracował w różnych kawiarniach i restauracjach. Zawsze kupował swoim dzieciom to, co najlepsze. Dziękowali mu, ale zawsze prosili o więcej.
W wieku 65 lat nie mogę powiedzieć, że jestem nieszczęśliwa, mimo że przez ostatnie 20 lat żyłam sama. Na początku było ciężko i czułam się samotna. Moje dzieci były ogromnym wsparciem; często odwiedzały mnie ze swoimi rodzinami, dzieląc się ze mną swoim życiem. Podczas tych wizyt czas mijał błyskawicznie.
Nigdy nie czułem się stary. W rzeczywistości, nigdy naprawdę nie czułem się jak dorosły, mimo że niedawno skończyłem 60 lat. I co z tego? Nadal mam większość zainteresowań z czasów studiów i starych przyjaciół; nasza grupa nie rozpadła się jak inne z powodu obowiązków rodzinnych. Nigdy nie byłem żonaty, chociaż, szczerze mówiąc, kobiety zawsze mnie zauważały.
„Posłuchaj mnie, synu…” szepnęła matka. Każde słowo było walką, gdy choroba powoli odbierała jej życie. Leżała w łóżku, wychudzona i osłabiona. Grzegorz ledwo ją rozpoznawał; zawsze była wysoka, silna i pełna życia. Ale teraz… „Synu, proszę, nie zostawiaj Niny… Ona potrzebuje kogoś, kto się nią zaopiekuje. Ona nie jest jak inni…”
Czekała mnie lekcja życia… Gdy wspominam przeszłość, zastanawiam się, czy byłam dobrą matką, czy popełniłam błędy, za które teraz płacę wysoką cenę… Poświęciłam całe swoje życie dzieciom. Wychowywałam je sama. Mój mąż zmarł, gdy nasz syn miał zaledwie dwa miesiące, a wtedy już wychowywaliśmy naszą najstarszą córkę. Ciężko pracowałam. Ale nigdy
Wszyscy wiedzą, jak trudne jest opiekowanie się chorym człowiekiem. To niezwykle trudne zadanie, nawet jeśli chodzi o bliskiego członka rodziny. Opiekowałam się ojcem mojej synowej, Januszem, przez 8 lat. W zasadzie był dla mnie obcym człowiekiem. Nikt nigdy mi za to nie podziękował, i czuję się głęboko zraniona. Mam na imię Penelopa.
W zeszłym roku moja sąsiadka zachorowała. Z powodu choroby była przeważnie przykuta do łóżka. Córka Pani Kowalskiej, Ewa, mieszka z rodziną w mieście. Nie odwiedza często matki, ponieważ Ewa niedawno urodziła drugie dziecko. Mieszka w małym mieszkaniu, gdzie nie ma dodatkowego pokoju dla jej starszej matki. Pani Kowalska często dzwoniła do mnie z prośbą o pomoc.
W wieku 62 lat nie powiedziałabym, że jestem nieszczęśliwa. Życie w samotności przez ostatnie 16 lat miało swoje wyzwania, ale dostosowałam się. Początkowo samotność była wyraźnie odczuwalna, ale moje dzieci, ich wizyty i wiadomości pomagały zniwelować tę przepaść. Teraz, gdy mój były mąż, Eugeniusz, pojawia się ponownie w moim życiu prosząc o możliwość zamieszkania na kilka tygodni z powodu choroby, moi synowie, Bartosz i Eryk, nie są przekonani do tego pomysłu.
Miałam tylko jedną najlepszą przyjaciółkę, Anię, którą znałam jeszcze ze szkoły średniej. Była dla mnie jak siostra i naprawdę wspierała mnie przez wszystko, co przyniosło mi życie. Niestety, moje życie było dalekie od doskonałości. Teraz jestem rozwódką, a mój były mąż i ja mamy syna, Beniamina, który obecnie ma 15 lat. Ania, oczywiście, dobrze znała mojego byłego męża.
Po przeprowadzce do nowej dzielnicy szybko zaprzyjaźniliśmy się z naszą sąsiadką, Blanką. Nie zdawaliśmy sobie jednak sprawy, że jej zaniedbanie może wystawić moją córkę, Aleksandrę, na poważne niebezpieczeństwo. Nasza przyjaźń zaczęła się psuć, gdy działania Blanki naraziły Aleksandrę na poważną chorobę, ujawniając jej stronę, której wolałabym nigdy nie poznać.
