Adoptowany zaraz po urodzeniu, Michał spędził lata na poszukiwaniach swojego biologicznego ojca. Pomimo pokonania wielu przeszkód, w końcu odnalazł go w domu opieki, tylko po to, by stanąć w obliczu nieoczekiwanej i bolesnej rzeczywistości.
Co tak naprawdę czyni ojca? Czy to wspólne DNA, czy obecność i wsparcie, które kształtują życie dziecka? Mój biologiczny ojciec, Marek, był odnoszącym sukcesy prawnikiem, którego wymagająca kariera trzymała go z dala od domu. Po rozwodzie rodziców, gdy miałem pięć lat, moja mama, Lidia, poznała Dawida, łagodnego człowieka pracującego jako bibliotekarz. To historia o tym, jak poruszałem się po zawiłościach ojcostwa i emocjonalnej pustce pozostawionej przez człowieka, którego pragnąłem nazywać tatą.
„Podpisaliśmy akt urodzenia w szpitalu, a potem wróciliśmy do domu, aby świętować. Tydzień później urodziłam mojego syna!” – wspomina Sara. „Dlaczego czekał tak długo?”
Pierwsza miłość Emilii rozkwitła w liceum. Jakub był dwa lata starszy, a oni byli zupełnymi przeciwieństwami. Emilia zawsze martwiła się o oceny, a Jakub ledwo przejmował się szkołą. Po maturze ich drogi się rozeszły, ale los ponownie ich połączył po latach. Jednak ich syn, Eryk, zżył się z ojczymem i odmówił spotkania z biologicznym ojcem.
„Podpisali akt urodzenia w szpitalu, a potem wróciliśmy do domu, aby świętować. Tydzień później, Ela urodziła pięknego chłopca!” – wspomina Ariadna. „Dlaczego czekał tak długo, aby wrócić?”
Czym zajmują się wasi ojcowie? Budowniczy, lekarz, nauczyciel? Mój biologiczny ojciec przez całe życie był marynarzem. Podróżował, poznawał ludzi, obserwował. Przynajmniej tak mi się wydawało, gdy byłem dzieckiem. W końcu nie mieszkaliśmy razem: mój ojciec opuścił nas, gdy miałem pięć lat. Mama zawsze mówiła, że tata podążał za swoim marzeniem. Więc nie byli sobie przeznaczeni. Wkrótce w naszym życiu pojawił się ktoś inny.
