Chodziłem po podwórku i znalazłem go przy płocie za żywopłotem. Mój syn, Kacper, płakał i ukrywał oczy przede mną. Gdy mnie zobaczył, zaczął płakać jeszcze mocniej. Usiadłem obok niego.
Kilka tygodni temu przeżyłam sen tak żywy, że wydał się przepowiednią. We śnie widziałam dzieci bawiące się w parku pod jasnym popołudniowym słońcem. Były huśtawki, piaskownica i zjeżdżalnie. Wśród nich był chłopiec, pełen entuzjazmu, ale widocznie zaniepokojony. Miał na sobie błyszczącą czerwoną czapkę, która wydawała się za duża na jego głowę. Ten sen, nawiedzający mnie swoją jasnością, doprowadził mnie do głębokiej realizacji dotyczącej mojego związku z mężem, Stefanem, i trudnych decyzji, przed którymi razem stajemy.
Nasz syn odkrył w dorosłym życiu, że został adoptowany. Myśleliśmy, że będzie wdzięczny za życie, które mu daliśmy, ale zamiast tego, teraz nawigujemy przez burzę urazy.
Kacper i ja zawsze marzyliśmy o dziecku. Po ośmiu latach małżeństwa i niezliczonych nieudanych próbach, zwróciliśmy się ku adopcji. Nasza przyjaciółka, Karolina, pielęgniarka, pomogła nam znaleźć dziewczynkę. Nazwaliśmy ją Zofia i postanowiliśmy zachować fakt jej adopcji w tajemnicy. Jednak los miał inne plany, a prawda wyszła na jaw w sposób, którego nigdy nie przewidzieliśmy.
