Nazywam się Elżbieta, ale przez większość życia byłam po prostu Ellie – dziewczyną z adopcji, która nie znała swojego ojca. Po pięćdziesięciu latach poszukiwań i rodzinnych tajemnic odnalazłam go w domu opieki, gdzie czekał na kogoś, kto przypomni mu o miłości i rodzinie. Ta historia to opowieść o bólu, przebaczeniu i nadziei, która pojawia się nawet wtedy, gdy wydaje się, że już na nią za późno.
Janek, adoptowany przez nas w wieku trzech lat, dorastał w przekonaniu, że jest jak każde inne dziecko. W dniu jego szesnastych urodzin ujawniliśmy prawdę, która była skrywana przez lata, co doprowadziło do nieoczekiwanych wydarzeń i zmieniło nasze rodzinne relacje na zawsze.
Prowadzę pozornie spokojne życie. Jestem mężatką od wielu lat i mamy trzy córki, z których najstarsza jest już nastolatką. Pracuję z domu, tworząc i sprzedając ręcznie robione lalki w moim sklepie internetowym. Lalki cieszą się dużym zainteresowaniem, co często skutkuje listą oczekujących. Moje hobby przekształciło się w prężnie działający biznes. Niedawno otrzymałam telefon od starej przyjaciółki.
Prowadzę pozornie spokojne życie. Jestem mężatką od wielu lat i mamy trzy córki, z których najstarsza jest już nastolatką. Pracuję z domu, tworząc i sprzedając ręcznie robione lalki w moim sklepie internetowym. Lalki cieszą się dużym zainteresowaniem, co często skutkuje listą oczekujących. Moje hobby przekształciło się w prężnie działający biznes. Niedawno otrzymałam telefon od starej przyjaciółki.
Chodziłem po podwórku i znalazłem go przy płocie za żywopłotem. Mój syn, Kacper, płakał i ukrywał oczy przede mną. Gdy mnie zobaczył, zaczął płakać jeszcze mocniej. Usiadłem obok niego.
Kilka tygodni temu przeżyłam sen tak żywy, że wydał się przepowiednią. We śnie widziałam dzieci bawiące się w parku pod jasnym popołudniowym słońcem. Były huśtawki, piaskownica i zjeżdżalnie. Wśród nich był chłopiec, pełen entuzjazmu, ale widocznie zaniepokojony. Miał na sobie błyszczącą czerwoną czapkę, która wydawała się za duża na jego głowę. Ten sen, nawiedzający mnie swoją jasnością, doprowadził mnie do głębokiej realizacji dotyczącej mojego związku z mężem, Stefanem, i trudnych decyzji, przed którymi razem stajemy.
Nasz syn odkrył w dorosłym życiu, że został adoptowany. Myśleliśmy, że będzie wdzięczny za życie, które mu daliśmy, ale zamiast tego, teraz nawigujemy przez burzę urazy.
Kacper i ja zawsze marzyliśmy o dziecku. Po ośmiu latach małżeństwa i niezliczonych nieudanych próbach, zwróciliśmy się ku adopcji. Nasza przyjaciółka, Karolina, pielęgniarka, pomogła nam znaleźć dziewczynkę. Nazwaliśmy ją Zofia i postanowiliśmy zachować fakt jej adopcji w tajemnicy. Jednak los miał inne plany, a prawda wyszła na jaw w sposób, którego nigdy nie przewidzieliśmy.
