Jestem w trudnej sytuacji z moim ojczymem, Rogerem, który twierdzi, że jestem mu winna miejsce do zamieszkania, ponieważ wspierał mnie, gdy byłam młodsza. Teraz podejmuje kroki prawne. Potrzebuję porady, co robić!
– „Ania, czy możesz przyjść dzisiaj wieczorem, proszę? Nie radzę sobie sama.”
Zawsze myślałam, że jestem w szczęśliwym małżeństwie. Piętnaście lat to długi czas. Czasami się kłóciliśmy, ale nigdy nie było to nic poważnego. Mogłam wylewać przed nim swoje serce.
Nigdy nie troszczył się o mnie, gdy dorastałem. Teraz chce, żebym mu wybaczył. To jest moja historia o ojcu, który nigdy nie był obecny i walce z przeszłością.
Mam 10-letnią córkę z pierwszego małżeństwa, a mój syn z obecnym mężem ma teraz 5 lat. Rodzina mojego męża jest duża, a tradycja mojej teściowej, polegająca na faworyzowaniu jednego dziecka, powoduje napięcia.
Przede wszystkim powinnam wspomnieć, że pochodzę z małego miasteczka. Nie lubię życia w mieście. Czyste powietrze, mnóstwo świeżych owoców i warzyw, życie we własnym tempie i zwykli ludzie – to jest to, co najbardziej kocham w życiu w małym miasteczku. Kiedy mój syn skończył 8 lat, jego ojciec nas opuścił. Nawiasem mówiąc, zostawił nas dla kobiety z miasta. Powiedział, że
Mój mąż skomentował, że moi rodzice zawsze pomagają nam finansowo, ale prawda jest taka, że nie mają dużo pieniędzy. Teraz mamy wielką rodzinną dramę. Co powinnam zrobić?
Kiedy skończyłem osiemnaście lat, mój ojciec oznajmił, że jestem dorosły i muszę płacić czynsz albo się wyprowadzić. Musiałem także kupować sobie jedzenie. Uważał, że spełnił swój obowiązek jako rodzic. Ponad dekadę później mój ojciec teraz żąda ode mnie wsparcia finansowego, myśląc, że jestem mu to winien. Dorastając, zawsze słyszałem, że mieszkanie w domu to przywilej, a nie prawo.
Mieszkamy w trzypokojowym mieszkaniu, z dwoma oddzielnymi sypialniami i jednym pokojem przechodnim. Mamy małą kuchnię i wspólną łazienkę. Mieszka nas tu pięcioro: ja, mój mąż, nasze dwie córki i moja teściowa. Mieszkanie należy do mojego męża i jego matki. Pochodzę z innego miasta. Mieszkamy z teściową od prawie 10 lat i jakoś udaje nam się dogadywać.
Poza tym jest jeszcze podwórko do ogarnięcia, zwierzęta do nakarmienia, woda do przyniesienia ze studni i piec do rozpalenia… Kiedy krewni przyjeżdżają w odwiedziny, wszystko trzeba przynieść z piwnicy.
Mój brat Jan ma 32 lata, ale wciąż nie nauczył się stawać w swojej obronie. Nigdy nie mówi słowa przeciwko swojej żonie, Nowie. Z tego powodu często oddalamy się od siebie.
Mamy syna i córkę. Nigdy nie rozumiałam tych, którzy nie cenią swoich dzieci. Dla nas nasze dzieci były najlepszą rzeczą, jaka nam się przytrafiła. Mój mąż kochał naszą córkę tak samo jak naszego syna.
