Jestem 67-letnią kobietą, która znalazła ukojenie i siłę w modlitwie i wierze w Boga, gdy stanęłam w obliczu samotności i odrzucenia przez własne dzieci. Moja historia to opowieść o bólu, nadziei i odnalezieniu siebie na nowo. Zapraszam do wspólnego przeżywania tej emocjonalnej podróży.
Po śmierci mojej żony, Victoria, przeprowadziłem się do syna, Benjamina, szukając pocieszenia. Jednak jego żona, Serafina, postawiła mnie przed wyborem: piwnica albo dom opieki. Znalazłem jednak trzecią, zaskakującą opcję, która zmieniła wszystko.
Mam na imię Zofia, a w wieku 62 lat, wraz z mężem Grzegorzem, zaczęliśmy poważnie myśleć o dziedzictwie, które chcemy pozostawić. Zbliżając się do emerytury, zastanawiamy się nad naszym życiem, skromnymi sukcesami i organizacjami charytatywnymi, które są nam bliskie. Podjęliśmy decyzję o naszym majątku, która nie tylko wspiera nasze wartości, ale także kieruje naszych wnuków, Adama i Natalię, ku przyszłości pełnej pracy i współczucia.
Wszystko zaczęło się od rozmowy z babcią, której rady zignorowałam. Jej słowa o miłości i rodzinie wydawały się wtedy nieistotne, ale ich znaczenie odkryłam dopiero po latach. Ta historia opowiada o mojej drodze do zrozumienia i przebaczenia.
