Bartek i Ewa z niecierpliwością oczekiwali narodzin swojego pierwszego dziecka. Nie wiedzieli jednak, że ich życie zaraz obierze niespodziewany kierunek, który zmieni wszystko.
Kasia i siostra jej męża, Ela, nigdy nie mogły się dogadać. Od momentu, gdy Kasia stała się częścią rodziny, zdała sobie sprawę, że nie jest mile widziana. Pomimo jej starań, aby naprawić relacje i złagodzić konflikty, czuła się jakby uderzała głową w mur. Pracując w lokalnej przychodni, Kasia zawsze była osobą, do której zwracali się teściowie w sprawach medycznych, ale kiedy sama potrzebowała wsparcia, nikt nie był dla niej.
Od momentu, gdy wyszłam za mąż za Piotra, czułam się jak outsider w jego rodzinie. Pomimo moich starań, aby budować mosty i naprawiać relacje, było jasne, że nie jestem mile widziana. Pracując jako pielęgniarka, często pomagałam teściom w umawianiu wizyt lekarskich i udzielaniu porad, ale kiedy sama potrzebowałam wsparcia, nikt nie był w pobliżu.
Pomimo wielokrotnych prób wyjaśnienia, że nie możemy zostawić jej samej w domu rodzinnym, ciocia Zofia odmówiła przeprowadzki. Moja mama, Lidia, ma 70 lat, a jako jej główny opiekun mam pełne ręce roboty. Zofia ma swoje własne dzieci, ale jakoś odpowiedzialność spada na mnie.
Moja matka potrzebuje drogiego zabiegu medycznego. Nie widzę problemu w finansowym wspieraniu moich rodziców w tym trudnym okresie ich życia. Jednak mój mąż, Marek, zdecydowanie się z tym nie zgadza.
Bartosz wychował się w małej wiejskiej miejscowości, gdzie jego rodzice przenieśli się z miasta w poszukiwaniu spokojniejszego życia. Po ukończeniu studiów i zdobyciu sukcesu jako inżynier oprogramowania, życie Bartosza zmieniło się, gdy ożenił się z Hanią, zapaloną dietetyczką. Ich różne podejścia do jedzenia zaczęły jednak wprowadzać napięcie, szczególnie gdy tradycyjne rodzinne posiłki były przez Hanię uznawane za niezdrowe.
Moja matka uważa, że mój mąż, Kamil, to nieudacznik, ponieważ nie jest w stanie samodzielnie utrzymać naszej rodziny. Za każdym razem, gdy dzwoni, z uśmieszkiem pyta: „Czy już zjedliście ostatni bochenek chleba, czy jeszcze coś zostało?” Czy ona nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo się trudzimy? Obecnie Kamil jest jedynym żywicielem w naszej rodzinie. Nasz mały syn, Michał, ma zespół Downa, co dodatkowo obciąża nas emocjonalnie i finansowo.
