Sytuacja nie jest tak dramatyczna, jak mogłoby się wydawać. Najbliższe centrum miasta jest zaledwie godzinę jazdy samochodem stąd. Są sklepy, szkoła, brak teatru, ale czasami życie rzuca niespodziewane wyzwania, które mogą zakłócić nawet najlepiej przygotowane plany.
Mam 59 lat, a moja córka Dorota ma 32 lata. Mieszkaliśmy w Warszawie, a kiedy Dorota miała zaledwie 3 lata, rozwiodłam się z jej ojcem, Krzysztofem, z powodu jego chronicznego bezrobocia i alkoholizmu. Musiałam radzić sobie sama z Dorotą, żyjąc z tego, co mogłam zarobić, ponieważ Krzysztof nie był w stanie przyczynić się finansowo z powodu swoich problemów. Kiedy Dorota skończyła 12 lat, podjęłam trudną decyzję.
Wychowywana głównie przez moją ciocię Karolinę, byłam chroniona przed chaosem życia mojej matki, Melisy. Była zapracowaną agentką nieruchomości, zawsze zbyt zajętą dla życia rodzinnego. Moje dzieciństwo było naznaczone brakiem matczynej obecności, co utrudniało mi nawiązanie z nią więzi. Teraz, będąc rodzicem, jestem zdeterminowana, by robić rzeczy inaczej, pomimo rad Melisy na temat wychowania dzieci.
Justyna i Karol, para z małego miasteczka w Polsce, są błogosławieni dwiema pięknymi córkami, Sarą i Lisą. Obie dziewczynki są do siebie bardzo podobne i głęboko uwielbiają swojego ojca. Jednak Karol wydaje się wyraźnie faworyzować Sarę, starszą, zdając się nie zauważać istnienia Lisy. Próby Justyny, aby poruszyć tę kwestię z Karolem, kończą się zaprzeczeniem, ponieważ uważa on, że to wszystko wyobraźnia jego żony. Ta historia zagłębia się w zawiłości relacji rodzinnych i niewidoczne uprzedzenia, które mogą je rozerwać.
Jako rodzice, Ewa i ja chcieliśmy dać naszym synom, Krzysztofowi i Maciejowi, wszystko czego sami nigdy nie mieliśmy. W naszym dążeniu do zapewnienia im najlepszego, niechcący oddaliliśmy ich od siebie, prowadząc do życia, w którym stali się dla nas obcymi. Śmiech i ciepło, które kiedyś wypełniały nasz dom, zostały zastąpione przez ciszę i tęsknotę. To jest historia o tym, jak nasze pełne dobrych intencji marzenia doprowadziły do naszej największej straty.
Małgorzata jest w ciąży z czwartym dzieckiem, podczas gdy najmłodsze, mające zaledwie 8 miesięcy, wciąż wymaga jej stałej opieki. Wraz z mężem, Julianem, starającym się dostosować do nowej sytuacji, rodzina stoi przed niepewną przyszłością. Ta historia bada wyzwania związane z zarządzaniem liczną rodziną, obawy dotyczące niewystarczających zasobów i emocjonalny wpływ na relacje.
Kacper i ja zawsze marzyliśmy o dziecku. Po ośmiu latach małżeństwa i niezliczonych nieudanych próbach, zwróciliśmy się ku adopcji. Nasza przyjaciółka, Karolina, pielęgniarka, pomogła nam znaleźć dziewczynkę. Nazwaliśmy ją Zofia i postanowiliśmy zachować fakt jej adopcji w tajemnicy. Jednak los miał inne plany, a prawda wyszła na jaw w sposób, którego nigdy nie przewidzieliśmy.
