Nigdy nie spodziewałam się takiej reakcji z jej strony, choć lata małżeństwa pokazały, że nie była najrozsądniejszą osobą. Mamy razem syna, który naturalnie nosi nazwisko ojca.
On ciężko pracuje, aby utrzymać rodzinę, podczas gdy ona zostaje w domu z noworodkiem i zarządza gospodarstwem domowym. Kiedyś radziła sobie ze wszystkim bez wysiłku. Ale teraz, gdy wraca z pracy, wszystko się zmieniło.
Nigdy nie zdawałem sobie sprawy, jak leniwa jest moja żona, dopóki nie poszła na urlop macierzyński. Zmęczony noszeniem wszystkich obowiązków, postanowiłem odesłać ją do pracy. Teraz sam wychowuję naszego syna i wcale nie jest łatwo.
Mam 55 lat, a moja córka ma 30. Mieszkaliśmy w Warszawie, a kiedy moja córka miała 4 lata, rozwiodłam się z mężem, ponieważ był uzależniony. Musiałam polegać wyłącznie na sobie, żyjąc z tego, co zarabiałam, ponieważ mój były mąż nie zapewniał żadnego wsparcia i był bezrobotny. To doprowadziło do zaległości w czynszu. Kiedy moja córka miała 12 lat, musiałam podjąć trudną decyzję.
Dwa lata temu, mój mąż i ja podjęliśmy dość impulsywną decyzję, której teraz głęboko żałujemy. Wszystko zaczęło się, gdy mój mąż dostał awans, a ja, kierując się przeczuciem, zasugerowałam wzięcie kredytu hipotecznego. Przez lata, nawet przed narodzinami naszych dwojga dzieci, z których najstarsze właśnie skończyło 15 lat, wynajmowaliśmy mieszkanie. Potem
Zawsze polegają na naszej pomocy, ale nigdy nie prosiliśmy o wnuki. Czy musimy dawać pieniądze, opiekować się nimi, czy kupować im dom? Nie! Na początku z mężem zdecydowaliśmy, że tego nie zrobimy.
Owszem, widuję ich na rodzinnych spotkaniach, ale to tak rzadko, że prawie się nie liczy. Wszystko przez nieporozumienie z moją synową, która ciągle
„Chcę mieć dziecko. Czas ucieka, a ja nie staję się młodsza. Za kilka lat będzie jeszcze trudniej zajść w ciążę, a naprawdę chcę być mamą.”
Mój syn i jego żona mieszkają osobno. Mój syn pracuje na pełen etat, podczas gdy jego żona zostaje w domu, aby opiekować się ich dwoma synami, w wieku trzech i pięciu lat. Moja synowa ciągle narzeka, że nie ma na nic czasu. Nawet gotowanie posiłków sprawia jej trudność, bo jest zawsze zajęta dziećmi. Nie wspominając o
Moja mama ciągle sprawia, że czuję się winna, bo nie mogę spędzać z nią całego czasu. Płacze przez telefon i denerwuje się, gdy nie mogę być przy niej. Mam 29 lat, jestem mężatką od pięciu lat i mam dwójkę dzieci. Naturalnie, jestem bardzo zajęta przez większość czasu. Moje najmłodsze dziecko nie chodzi jeszcze do przedszkola, co dodaje mi codziennych obowiązków.
Zawsze niechętnie komunikował się ze swoimi dziećmi z pierwszego małżeństwa z powodu gorzkiego rozwodu, a spotkania z nimi oznaczają otwieranie starych ran.
Sytuacja wygląda następująco. Kiedy moja córka urodziła, starałam się jej pomóc: zostawałam z wnuczką, zabierałam ją na spacery, karmiłam ją i robiłam pranie. Starałam się robić wszystko, aby moja córka mogła odpocząć, bo wiem, jak trudno jest opiekować się małym dzieckiem. Ale potem moja pomoc zaczęła być brana za pewnik. Moja córka i jej mąż zaczęli częściej wychodzić, zakładając, że zawsze będę tam, aby zająć się ich dzieckiem. W końcu musiałam postawić granicę i powiedzieć im, że mam swoje życie i plany.
