Mój mąż i ja odziedziczyliśmy dom nad jeziorem po moich rodzicach. Zainwestowaliśmy dużo pieniędzy w remonty w ciągu ostatnich kilku lat, a teraz staramy się spłacić dług.
Mój mąż i ja wiemy, że jego rodzice mają środki, aby nam pomóc. Doskonale zdają sobie sprawę, że od dawna marzymy o własnym domu, a mimo to odmawiają nam wsparcia. Nie mogę zrozumieć, jak mogą być tak samolubni. Wyszłam za syna bogatych rodziców, ale to nie było decydującym czynnikiem. Kochałam go i dlatego wybrałam życie z nim.
Bartek chciał kupić własny dom bardziej niż cokolwiek innego, i zdecydowaliśmy, że razem możemy zaoszczędzić na niego znacznie szybciej, ponieważ oboje mieliśmy pracę. Ale jego ekstremalne skąpstwo nas rozdzieliło.
Ania i jej mąż Bartek pobrali się podczas ostatniego roku studiów. Znali się od liceum, a ich miłość przetrwała próbę czasu. W wieku 22 lat zostali rodzicami.
Wiedziałam, że ma swoje zdanie, ale nigdy nie przypuszczałam, że posunie się tak daleko. Co się stało? Zażądała wynagrodzenia za opiekę nad dzieckiem.
Okazuje się, że tylko mąż jest odpowiedzialny za utrzymanie rodziny. Jego pensja jest skromna, więc żyją w biedzie — nie starcza nawet na podstawowe potrzeby.
Moja córka znowu ma kłopoty i zapytała, czy ona i jej rodzina mogą się do mnie wprowadzić. Przyjmę ją i moją wnuczkę; nie zostawię ich bez dachu nad głową. Ale nie chcę widzieć mojego zięcia w moim domu. Mam już dość; raz już razem mieszkaliśmy. On nie potrafi się zachować i ledwo zarabia na życie. Może znaleźć sobie inne miejsce do zamieszkania.
Mój mąż zostawił mnie, zabierając wszystkie nasze oszczędności na własne mieszkanie i zniknął. Zostałam sama w wynajmowanym mieszkaniu z naszą sześciomiesięczną córką, Hanią. Kiedy moja teściowa, Elżbieta, się o tym dowiedziała, natychmiast przyszła do mnie. Myślałam, że przychodzi, aby mnie wyśmiać, ale zamiast tego rozkazała: „Pakujcie się, ty i Hania wprowadzacie się do mnie.” Próbowałam odmówić – to było bardzo
