Nazywam się Jadranka i po wyprowadzce dzieci mój świat się zawalił. Relacje z synową stały się nie do zniesienia, a córka okazała mi tylko chłód i obojętność. Zastanawiam się, gdzie popełniłam błąd i czy jeszcze jest dla mnie miejsce w życiu moich dzieci.
Całe życie poświęciłam rodzinie, a dziś, na emeryturze, czuję się opuszczona przez własne dzieci. Każdy dzień to walka z samotnością i pytania bez odpowiedzi. Czy mogłam zrobić coś inaczej, by nie zostać sama na starość?
Pozostawiona sama w małej wiejskiej miejscowości, babcia kontynuowała swoje codzienne rutyny, dbając o ogród i utrzymując dom. Jej syn mieszkał w odległym mieście i rzadko ją odwiedzał, pozostawiając ją tęskniącą za towarzystwem wnuków.
