– Mój wypis ze szpitala był inny niż wszystkie. Mój mąż był zajęty pracą i odebrał mnie prosto z biura. Prosiłam go, żeby wziął trochę wolnego, przynajmniej jeden dzień, ale jego szef na to nie pozwolił. Prosiłam go również, żeby przygotował wszystko na przyjście dziecka, a on zapewniał mnie, że damy radę ze wszystkim—praniem, zakupami, sprzątaniem.
Zawsze chciałam mieć dzieci, najlepiej dużo. Jako mała dziewczynka opiekowałam się zwierzętami, jakbym była ich matką. Nie mogłam się doczekać, aż zostanę prawdziwą mamą. Miałam wspaniałe wizje życia, jakie będę prowadzić. Zmęczenie i stres nie miały miejsca w mojej wizji. Wyobrażałam sobie, że mieszkam w małym, przytulnym domu z ogrodem, strzeżonym przez dużego psa. Ale rzeczywistość okazała się daleka od moich marzeń i powoli mnie wykańcza.
„Mówią, że mój syn potrzebuje silnego męskiego wzoru. Jest idealny z ojcem, ale nie mogę się na to zgodzić,” wzdycha 34-letnia Anna. Mieszka sama z synem.
– Mój wypis ze szpitala był inny niż wszystkie. Mój mąż był zajęty pracą i odebrał mnie prosto z biura. Prosiłam go, żeby wziął trochę wolnego, przynajmniej jeden dzień, ale jego szef na to nie pozwolił. Prosiłam go również, żeby przygotował wszystko na przyjście dziecka, a on zapewniał mnie, że damy radę ze wszystkim—praniem, zakupami, sprzątaniem.
Bartek i Ewa z niecierpliwością oczekiwali narodzin swojego pierwszego dziecka. Nie wiedzieli jednak, że ich życie wkrótce przybierze niespodziewany obrót, który zmieni wszystko.
Joanna, oddana matka z małego miasteczka w Polsce, zawsze wierzyła w wartość ciężkiej pracy i samowystarczalności. Wraz z mężem, Bogdanem, prowadzili skromne gospodarstwo, uprawiając własne warzywa i hodując kury. Wpoili swoim dzieciom, Michałowi i Zofii, znaczenie wkładu w prace domowe i docenianie owoców swojej pracy. Jednak zaskakujące objawienie ze strony dzieci skłoniło Joannę do zastanowienia się nad skutecznością swojego podejścia wychowawczego.
