W swoich wczesnych trzydziestkach skupiali się na karierze i osobistych celach. Postanowili poczekać z założeniem rodziny. Ale kiedy ich dziecko się urodziło, dziadkowie, którzy obiecali pomoc, zniknęli bez śladu.
W wieku 65 lat nie mogę powiedzieć, że jestem nieszczęśliwa, mimo że przez ostatnie 20 lat żyłam sama. Na początku było ciężko i czułam się samotna. Moje dzieci były ogromnym wsparciem; często odwiedzały mnie ze swoimi rodzinami, dzieląc się ze mną swoim życiem. Podczas tych wizyt czas mijał błyskawicznie.
Moja siostra zażądała, abyśmy zostawili ją w spokoju i oświadczyła, że będzie mieć tyle dzieci, ile zechce. Powiedziała nam, żebyśmy trzymali się z dala od jej życia. Nasza rodzina jest teraz rozbita.
Kiedy urodziło się moje pierwsze dziecko, chciałam zapewnić mu najszczęśliwsze dzieciństwo, zawsze starając się zaspokoić każdą potrzebę mojego syna. Zawsze byłam praktyczna i zaradna, ale czasami oczekiwania rodziny mogą być przytłaczające.
Dziecko, które zostało pozbawione beztroskiego dzieciństwa i zmuszone do nieustannej nauki. Nie ma gwarancji, że ich uraza zniknie z czasem. To dlatego wiele osób
Tata miał mnie jak najszybciej, aby zatrzymać moją mamę. Ale ich małżeństwo rozpadło się po zaledwie 3 latach. Nadal nie wiem, czy to była moja wina.
Miałam zaledwie 23 lata, gdy mój mąż mnie opuścił, zostawiając mnie samą z naszym małym synem, Michałem. Michał miał wtedy tylko trzy lata. Mój mąż odszedł, bo nie potrafił sprostać obowiązkom rodzinnym – wolał wydawać pieniądze na siebie i swoją nową dziewczynę niż na nas. Lata później, znajduję się w napiętej relacji z moim synem i jego żoną, wszystko przez prostą prośbę.
Myślałam, że dam radę, ale teraz jestem na skraju wytrzymałości. Muszę podzielić się swoją historią: jestem drugim dzieckiem w rodzinie. Mam starszego brata, Piotra, który jest o trzy lata starszy ode mnie. Nasza matka miała nas późno, ale nie wpłynęło to na nasze zdrowie ani wychowanie. Jednak z wiekiem
Niedawno postanowiłam zwolnić tempo i zacząć żyć dla siebie. Zwłaszcza że mój syn Marek ma już 31 lat, pomyślałam, że nadszedł czas, aby wziął na siebie więcej odpowiedzialności. Nie wiedziałam jednak, że moje dobre intencje wprowadzą mnie w skomplikowaną sytuację.
Relacja między matką a córką może być skomplikowana. Moja mama, na przykład, odmawia pomocy przy moim dziecku z powodu mojego rozwodu. Twierdzi, że skoro nie potrafiłam uratować swojego małżeństwa, muszę teraz radzić sobie sama. Małżeństwo moich rodziców też nie było idealne. Mama tolerowała zdrady i przemoc ze strony taty. Była dumna z tego, że się poświęcała.
Jestem między młotem a kowadłem. Z jednej strony jestem samotną matką z małą córką. Muszę skupić się na jej wychowaniu, dać jej uwagę, na którą zasługuje, i zapewnić jej jak najlepsze dzieciństwo. Z drugiej strony mam starszego ojczyma, Grzegorza, który ma 84 lata i mieszka w zrujnowanym domu na wsi. To bardzo małe miasteczko, gdzie średnia wieku wynosi prawdopodobnie
Piszę to, czując się zupełnie zdruzgotana po kolejnej kłótni z moją córką. Nie mogę tego dłużej znosić i muszę podzielić się swoją historią. Mój mąż rozumie, ale wielu naszych przyjaciół mówi: czego się spodziewałaś, twoja córka jest teraz mężatką, ma swoją rodzinę. To jej mąż narzuca jej swoją wolę – nasz znienawidzony zięć! Jakby ją zahipnotyzował! Nasza córka
