Nigdy nie myślałam, że będę żywić urazę wobec mojej mamy i brata. Wychowano mnie inaczej. Ale życie potoczyło się tak, że nie mogę pozbyć się poczucia niesprawiedliwości. Co powinnam zrobić w tej sytuacji? Nie potrafię podjąć decyzji sama. Wychowaliśmy się w zżytej rodzinie, ale teraz wszystko wydaje się inne.
„Mój mąż i ja rozwiedliśmy się, gdy nasz najstarszy syn miał 12 lat, a nasza najmłodsza córka zaledwie 6. Musiałam wychowywać dzieci sama i nigdy nie wyszłam ponownie za mąż. Pomimo trudności, udało mi się utrzymać naszą rodzinę dzięki pomocy mojej matki. Była dla nas zbawieniem, opiekując się dziećmi, gdy ja pracowałam długie godziny. Teraz, po latach, moja synowa zdecydowała, że powinniśmy spotykać się tylko w święta, mimo że podarowaliśmy im dom.”
Wielu moich znajomych opowiadało, że ich dzieci stają się całkowicie rozpieszczone i nie do opanowania po spędzeniu czasu z dziadkami. Zastanawiałam się, dlaczego tak się dzieje, aż do momentu, gdy doświadczyłam tego na własnej skórze.
Wszystkie jej kuzynki są głośne i ciągle narzekają na życie. Emilia ma silną osobowość, w przeciwieństwie do swojej delikatnej matki. Walczy o znalezienie spokoju wśród ciągłych rodzinnych kłótni.
Nasz dziadek ma siedemdziesiąt pięć lat i zawsze był filarem naszej rodziny. Głęboko go szanowaliśmy i podążaliśmy za jego wskazówkami. Dziadek i babcia byli małżeństwem przez ponad pięćdziesiąt lat, wychowując dwoje dzieci, czworo wnuków i dwoje prawnuków. Jesteśmy dużą, zżytą rodziną. Ale wszystko się zmieniło, gdy babcia zmarła, a dziadek ożenił się z sąsiadką. Teraz odmawia komunikacji z nami, nawet ze swoimi ukochanymi wnukami i prawnukami.
Gdybyśmy z mężem nie zareagowali, moja teściowa spędziłaby zimę w zamarzniętej szopie. Ostatecznie zerwaliśmy wszelkie kontakty z Janem i Lidią. Oni nadal uważają, że nie zrobili nic złego.
Mogę spędzać czas z moim wnukiem, ale nie chcę go pilnować 24/7. Nie chcę być sama z Jasiem. Wina leży po stronie żony mojego syna.
Zawsze myślałam, że mam szczęście, że ją mam. Nasza relacja była dobra i prawie nigdy się nie kłóciliśmy. Traktowałam ją dobrze i pomagałam w zakupach. Ale teraz chce, żebyśmy sprzedali nasz dom, aby mogła zamieszkać z córką w innym mieście.
– „Tylko 100 zł, czy to tak dużo? Zawsze mówiłeś, że mi pomożesz, a teraz muszę błagać na kolanach o trochę wsparcia.”
Jestem wyczerpana robieniem wszystkiego sama—moje dorosłe dzieci nawet o mnie nie wspominają. Ostrzegłam ich: albo zaczną pomagać, albo sprzedam cały majątek i zapłacę za pobyt w domu opieki. Mój mąż i ja poświęciliśmy nasze życie na wychowanie syna i córki. Daliśmy im wszystko, na co nas było stać, ale teraz wydaje się, że o mnie zapomnieli.
Zachowanie mojej synowej drastycznie się zmieniło, gdy mój wnuk zaczął chodzić do szkoły. Wcześniej nie mogli sobie poradzić bez mojej pomocy, a ona traktowała mnie z życzliwością, nazywając mnie „Mamą” i mówiąc, że jestem wspaniałą osobą. Ale teraz wszystko jest inne; już nie potrzebuje mojej pomocy. Nawet podnosi na mnie głos i nie pozwala mi odwiedzać wnuka.
„Wychowywanie trzech chłopców i budowanie domu nie było łatwe. Ale mój mąż i ja pocieszaliśmy się myślą, że w końcu będziemy mogli odpocząć na emeryturze. Aby osiągnąć to marzenie, oszczędzaliśmy skrupulatnie i ciężko pracowaliśmy. Wierzymy, że mamy pełne prawo być dumni z naszych osiągnięć. Nasi synowie są teraz dorośli, mają własne rodziny, a my zbudowaliśmy przytulny dom,” pisze Linda. Jednak spokój, o którym marzyli, jest teraz zagrożony.
