Po rozwodzie moich rodziców, pozostałam blisko z tatą i często spędzałam wakacje u dziadków w małym nadmorskim miasteczku. Dziesięć lat później moja mama ponownie wyszła za mąż i teraz nalega, żebym dogadała się z moją nową przyrodnią siostrą, której zachowanie jest nie do zniesienia.
Nie mają już takiego majątku jak kiedyś, ale za każdym razem, gdy teściowa ich odwiedza, nie zapomina przypomnieć, że rodzice mogliby bardziej pomóc.
Mieliśmy drobne nieporozumienia w przeszłości, ale nic poważnego. Jednak ostatnio wszystko się zmieniło. Ciąża mojej synowej doprowadziła do poważnych nieporozumień. Wkrótce sytuacja może się pogorszyć.
Zaczął zwracać na mnie uwagę dopiero po rozwodzie. Teraz chce się zbliżyć i zastanawia się, dlaczego komunikujemy się jak obcy, mimo że to jego wina.
Mam wnuki, które uwielbiam. Nigdy nie faworyzuję moich dzieci i staram się pomagać im równo. Nie chcę, aby ktokolwiek czuł się zaniedbany. Jednak problem leży gdzie indziej.
– Odpowiedziałam, że nikt nie myśli o mnie ani o moim dziecku. Na pewno nie ona. Po prostu obciąża swojego syna swoimi problemami.
Mój mąż jest jedynakiem, wiedziałam o tym zanim się pobraliśmy. Szczerze mówiąc, bardzo mnie to martwiło, ale trzymałam to dla siebie. Pomyślcie tylko: mam dwoje dzieci z pierwszego małżeństwa, a on ma córkę. Jakie są szanse, że jego matka mnie zaakceptuje? Myliłam się. Jak się okazało,
Zawsze była roztrzepana, nieuważna, z tłustymi włosami i brudnymi butami, i nigdy jej nie lubiłam. W przeciwieństwie do innych dziewczyn, zachowywała się zupełnie inaczej.
Kocham mojego brata, ale nigdy nie był samodzielny. Ciągle mu przypominam, że jest dorosły i powinien prowadzić własne życie.
Według Światowej Organizacji Zdrowia, wiek 75-90 lat jest uważany za starość. Jednak nie oznacza to, że każda starsza osoba jest bezradna. Wiele z nich wciąż ma wiele do zaoferowania i zasługuje na szacunek oraz wsparcie ze strony rodziny.
Uwielbiam swoją pracę, więc kiedy poszłam na urlop macierzyński, odliczałam dni do powrotu do obowiązków, choć nie miałam pojęcia, jak i z kim zostawimy naszą małą radość, Emmę. Chciałam zapisać ją do przedszkola trochę później, w wieku trzech i pół roku, a mój mąż i ja postanowiliśmy omówić kwestię niani. To nie jest tanie
Winogrona, jabłka, banany, gruszki… „Dla mojego ulubionego wnuczka!” ogłasza dumnie. Podczas gdy moja mama obsypuje mojego syna uwagą, mam mieszane uczucia. To nie jest to, czego chcę, żeby się nauczył.
