Wszystkie jej kuzynki są głośne i ciągle narzekają na życie. Emilia ma silną osobowość, w przeciwieństwie do swojej delikatnej matki. Walczy o znalezienie spokoju wśród ciągłych rodzinnych kłótni.
Nasz dziadek ma siedemdziesiąt pięć lat i zawsze był filarem naszej rodziny. Głęboko go szanowaliśmy i podążaliśmy za jego wskazówkami. Dziadek i babcia byli małżeństwem przez ponad pięćdziesiąt lat, wychowując dwoje dzieci, czworo wnuków i dwoje prawnuków. Jesteśmy dużą, zżytą rodziną. Ale wszystko się zmieniło, gdy babcia zmarła, a dziadek ożenił się z sąsiadką. Teraz odmawia komunikacji z nami, nawet ze swoimi ukochanymi wnukami i prawnukami.
Gdybyśmy z mężem nie zareagowali, moja teściowa spędziłaby zimę w zamarzniętej szopie. Ostatecznie zerwaliśmy wszelkie kontakty z Janem i Lidią. Oni nadal uważają, że nie zrobili nic złego.
Mogę spędzać czas z moim wnukiem, ale nie chcę go pilnować 24/7. Nie chcę być sama z Jasiem. Wina leży po stronie żony mojego syna.
Zawsze myślałam, że mam szczęście, że ją mam. Nasza relacja była dobra i prawie nigdy się nie kłóciliśmy. Traktowałam ją dobrze i pomagałam w zakupach. Ale teraz chce, żebyśmy sprzedali nasz dom, aby mogła zamieszkać z córką w innym mieście.
– „Tylko 100 zł, czy to tak dużo? Zawsze mówiłeś, że mi pomożesz, a teraz muszę błagać na kolanach o trochę wsparcia.”
Jestem wyczerpana robieniem wszystkiego sama—moje dorosłe dzieci nawet o mnie nie wspominają. Ostrzegłam ich: albo zaczną pomagać, albo sprzedam cały majątek i zapłacę za pobyt w domu opieki. Mój mąż i ja poświęciliśmy nasze życie na wychowanie syna i córki. Daliśmy im wszystko, na co nas było stać, ale teraz wydaje się, że o mnie zapomnieli.
Zachowanie mojej synowej drastycznie się zmieniło, gdy mój wnuk zaczął chodzić do szkoły. Wcześniej nie mogli sobie poradzić bez mojej pomocy, a ona traktowała mnie z życzliwością, nazywając mnie „Mamą” i mówiąc, że jestem wspaniałą osobą. Ale teraz wszystko jest inne; już nie potrzebuje mojej pomocy. Nawet podnosi na mnie głos i nie pozwala mi odwiedzać wnuka.
„Wychowywanie trzech chłopców i budowanie domu nie było łatwe. Ale mój mąż i ja pocieszaliśmy się myślą, że w końcu będziemy mogli odpocząć na emeryturze. Aby osiągnąć to marzenie, oszczędzaliśmy skrupulatnie i ciężko pracowaliśmy. Wierzymy, że mamy pełne prawo być dumni z naszych osiągnięć. Nasi synowie są teraz dorośli, mają własne rodziny, a my zbudowaliśmy przytulny dom,” pisze Linda. Jednak spokój, o którym marzyli, jest teraz zagrożony.
Ostrzegałam go, ale nie posłuchał, więc nie pozwolę mu zbliżać się do mojej rodziny. Dwa lata temu rozwiodłam się z mężem. Oboje poszliśmy dalej, ale mój tata nie potrafi się z tym pogodzić.
Czy to nadal kryzys wieku średniego? Moja żona ma 54 lata, ja 56. Jesteśmy małżeństwem od ponad 30 lat i mamy dwoje dzieci. Znamy się na wylot, ale ostatnio bardzo się zmieniła. To nie tak, że się pokłóciliśmy. Nie. Ale czasami nie wiem, czy śmiać się, czy płakać z powodu jej niedojrzałości.
Mam dwóch synów, troje wnucząt i dwie synowe, a mimo to żyłem jak sierota. Ale kiedy obiecałem dom mojej siostrzenicy, nagle się pojawili i zaczęli sprawiać kłopoty. Teraz jest jasne, że jedyne, czego ode mnie chcą, to dom. Miałem dwóch synów i miałem nadzieję, że będą mnie wspierać na starość. Ale moje własne dzieci nie dbają o mnie, a
