Czy zawsze powinniśmy priorytetować chęci naszych dzieci nad naszymi własnymi potrzebami i kupować im wszystko nowe? Moja synowa nigdy nie jest zadowolona z niczego. Bez względu na to, co robię, zawsze znajdzie coś, na co może narzekać. Jej spojrzenia mogłyby zabijać, a czasem nawet współczuję mojemu synowi. Emilia uważa, że
Ona widzi w nim coś, czego ja nie potrafię zrozumieć. Nie ma własnego mieszkania, jego kariera stoi w miejscu i mało prawdopodobne, że kiedykolwiek się to zmieni.
Mam 10-letnią córkę z pierwszego małżeństwa i 5-letniego syna z obecnym mężem. Tradycja mojej teściowej, polegająca na faworyzowaniu najmłodszego wnuka, powoduje napięcia i urazy w naszej rodzinie.
Owszem, widuję ich na rodzinnych spotkaniach, ale to tak rzadko, że prawie się nie liczy. Wszystko przez nieporozumienie z moją synową, która ciągle
Kiedy jej matka zajmowała się dziećmi, nigdy nie przyszło mi do głowy, że robi to dla pieniędzy… Niedawno się o tym dowiedziałam.
Mam przyjaciela, który ma 68 lat. Niedawno trafił do szpitala po udarze, ale nie znam wszystkich szczegółów. Może to być spowodowane jego wiekiem lub niezdrowym stylem życia (zła dieta, brak ruchu itp.). Jego córka od kilku lat mieszka w innym województwie, około 1300 kilometrów stąd. Ma tam swoją rodzinę, męża i dzieci. Nagle jej ojciec
Na początku miałam wspaniałe relacje z teściową; bardzo o mnie dbała. Ale gdybym wiedziała, że taka troska może prowadzić do takich skutków, postąpiłabym inaczej.
Moja mama zawsze traktowała mnie i moją siostrę, Anię, równo. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że mogłaby mnie pominąć w swoim testamencie. Od chwili, gdy zobaczyłam ten dokument, nasze relacje stały się bardzo napięte. Mimo że teraz rozumiem, że mama nie chciała mnie zranić, nie mogę jej wybaczyć.
Wszystkie te problemy przyniosły nam dziwne poczucie satysfakcji, ponieważ od dawna marzyliśmy o własnym miejscu. W ciągu miesiąca uporządkowaliśmy wszystkie szczegóły związane z kontami osobistymi, założyliśmy internet i telewizję kablową.
Może byłoby lepiej, gdyby nie było takiego napływu nieruchomości, ponieważ każdy dom przypominał mi o moich niedawno zmarłych rodzicach, bracie i babci. Moi rodzice byli rozwiedzeni.
Winogrona, jabłka, banany, gruszki… „Dla mojego ulubionego wnuczka!” ogłasza dumnie. Podczas gdy moja mama obsypuje mojego syna uwagą, mam mieszane uczucia. To nie jest to, czego chcę, żeby się nauczył.
Mój mąż i ja nigdy jej o nic nie obwinialiśmy. Ale ona ciągle czuła się jak ciężar. Bała się wyjść z pokoju, żeby coś zjeść. Dyskomfort mojej teściowej rósł z każdym dniem.
