Według Światowej Organizacji Zdrowia, wiek 75-90 lat jest uważany za starość. Jednak nie oznacza to, że każda starsza osoba jest bezradna. Wiele z nich wciąż ma wiele do zaoferowania i zasługuje na szacunek oraz wsparcie ze strony rodziny.
Uwielbiam swoją pracę, więc kiedy poszłam na urlop macierzyński, odliczałam dni do powrotu do obowiązków, choć nie miałam pojęcia, jak i z kim zostawimy naszą małą radość, Emmę. Chciałam zapisać ją do przedszkola trochę później, w wieku trzech i pół roku, a mój mąż i ja postanowiliśmy omówić kwestię niani. To nie jest tanie
Winogrona, jabłka, banany, gruszki… „Dla mojego ulubionego wnuczka!” ogłasza dumnie. Podczas gdy moja mama obsypuje mojego syna uwagą, mam mieszane uczucia. To nie jest to, czego chcę, żeby się nauczył.
Moja mama zawsze traktowała mnie i moją siostrę, Anię, równo. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że mogłaby mnie pominąć w swoim testamencie. Od chwili, gdy zobaczyłam ten dokument, nasze relacje stały się bardzo napięte. Mimo że teraz rozumiem, że mama nie chciała mnie zranić, nie mogę jej wybaczyć.
Wychowując się, moi rodzice i dziadkowie wpajali mi zasadę „rodzina na pierwszym miejscu”. Najpierw zaspokój potrzeby domowe, a jeśli zostanie ci pieniędzy, wtedy możesz pomyśleć o sobie. Mój mąż i dzieci zawsze byli na pierwszym miejscu. Ta zasada pomogła mi zbudować dom i wychować dwoje dzieci. Razem z mężem zapewnialiśmy im wszystko, co potrzebne.
Na początku miałam wspaniałe relacje z teściową; bardzo o mnie dbała. Ale gdybym wiedziała, że taka troska może prowadzić do takich skutków, postąpiłabym inaczej.
Jestem wyczerpana robieniem wszystkiego sama—moje dorosłe dzieci nawet mnie nie zauważają. Ostrzegłam ich: albo zaczną pomagać, albo sprzedam cały majątek i zapłacę za pobyt w domu opieki. Mój mąż i ja poświęciliśmy wszystko dla naszych dzieci. Wychowaliśmy syna i córkę, dając im wszystko, na co nas było stać. Teraz nawet nie dzwonią.
„Nie rozmawialiśmy z tatą od czterech miesięcy,” mówi trzydziestoletnia Anna. „Zablokowałam go wszędzie, umieściłam na czarnej liście, a co najważniejsze, przestałam mu pomagać finansowo… Teraz płacę tylko za jego czynsz i raz w miesiącu zamawiam dostawę podstawowych produktów spożywczych, takich jak ryż, olej i cukier. To wszystko. Resztę musi opłacić sam.”
Mimo wszystko, zawsze było mi jej żal. Było w niej coś, co wydawało się nie na miejscu. Nigdy nie lubiła pracować, ale wydawała pieniądze bez opamiętania.
Mam 10-letnią córkę z pierwszego małżeństwa i 5-letniego syna z obecnym mężem. Tradycja mojej teściowej, polegająca na faworyzowaniu najmłodszego wnuka, powoduje napięcia i urazy w naszej rodzinie.
Ona widzi w nim coś, czego ja nie potrafię zrozumieć. Nie ma własnego mieszkania, jego kariera stoi w miejscu i mało prawdopodobne, że kiedykolwiek się to zmieni.
Mój brat był dla nas wsparciem w najciemniejszych chwilach. Bez jego pomocy moglibyśmy nie przetrwać. Teraz jednak mój mąż domaga się, aby oddał pieniądze, które mu pożyczyliśmy.
