Pomimo moich najlepszych starań, trudno mi zbudować znaczącą relację z moją synową. Szukam porad i spostrzeżeń od innych, którzy zmierzyli się z podobnymi trudnościami. Wasze doświadczenia i sugestie byłyby nieocenione.
Mam 55 lat, a moja córka ma 30. Mieszkaliśmy w Warszawie, a kiedy moja córka miała 4 lata, rozwiodłam się z mężem, ponieważ był uzależniony. Musiałam polegać wyłącznie na sobie, żyjąc z tego, co zarabiałam, ponieważ mój były mąż nie zapewniał żadnego wsparcia i był bezrobotny. To doprowadziło do zaległości w czynszu. Kiedy moja córka miała 12 lat, musiałam podjąć trudną decyzję.
Dorastając w rodzinie z jednym rodzicem, nauczyłem się wartości ciężkiej pracy od mojej matki, która łączyła wiele prac, aby związać koniec z końcem. Teraz, jako ojciec, pracuję na nocnej zmianie, aby utrzymać rodzinę, ale moja żona nie wydaje się doceniać moich starań.
„Myślałam, że żartuje, ale potem zadzwoniła i powiedziała, że znalazła najemców na swój dom,” mówi Sara. „I co teraz? Czy ona wprowadza się do was?”
Soboty w naszej rodzinie są poświęcone na spędzanie czasu dzieci z babcią. To nasza rutyna od ponad roku. Nawet po narodzinach naszego drugiego dziecka, moja teściowa wykazywała niewielkie zainteresowanie wnukami. Odwiedzała nas raz w miesiącu, przynosiła prezenty, spędzała godzinę lub dwie z dziećmi, a potem wychodziła. Naturalnie, moje córki ledwo ją rozpoznawały. Moja najstarsza córka, gdy
Nigdy nie mieliśmy zwierząt, i nigdy nie czułem potrzeby posiadania jednego. Przypadkowo, moi rodzice mieli takie samo zdanie, więc nigdy nie prosiłem o zwierzaka. Ale pewnego dnia wszystko się zmieniło.
Szczerze mówiąc, nigdy nie miałam szczególnie bliskiej relacji z moją córką. Od dzieciństwa, Emilia zawsze była bardzo zamkniętym dzieckiem, a ja nigdy nie miałam czasu, aby znaleźć z nią wspólny język, spróbować sprawić, by się otworzyła i zdecydowała się ze mną porozmawiać. Ciężko pracowałam, starając się zapewnić nam obojgu szczęśliwe życie. Jej ojciec opuścił nas, gdy była jeszcze niemowlęciem, i
Szczerze mówiąc, nigdy nie miałam szczególnie bliskiej relacji z moją córką. Od dzieciństwa, Emilia zawsze była bardzo zamkniętym dzieckiem, a ja nigdy nie miałam czasu, aby znaleźć z nią wspólny język, spróbować sprawić, by się otworzyła i zdecydowała się ze mną porozmawiać. Ciężko pracowałam, starając się zapewnić nam obojgu szczęśliwe życie. Jej ojciec opuścił nas, gdy była jeszcze niemowlęciem, i
Moje najmłodsze dziecko teraz mieszka ze mną, ucząc się na studiach. Muszę pracować bez wytchnienia, aby go utrzymać i pokryć koszty czesnego. Dodatkowym źródłem dochodu jest dla mnie przygotowywanie posiłków dla lokalnej firmy cateringowej.
Nasza rodzina zawsze była zżyta, z sukcesami w pracy, relacjach i zdrowiu. To pozwalało nam utrzymywać ciepłe, kochające więzi. Jednak ostatnie wydarzenia nadwyrężyły te relacje.
Dom wydawał się zimniejszy niż rześkie jesienne powietrze na zewnątrz, mimo że słońce świeciło jasno. Moja wnuczka i ja czekaliśmy, aż moja córka przyniesie pieniądze na jej nowy zimowy płaszcz.
„Mamo, jestem dorosły! Muszę podejmować własne decyzje!” powiedział Jakub, rozłożony na kanapie i oglądający telewizję. „Nie mówię, że jesteś małym chłopcem! Ale…”
